Somebody That I Used To Know

PROLOGUE

I woke up from my deep slumber because of my alarm waking me up. Today is the day na uuwi na uli ako sa Pilipinas. Since noong nakapagtapos ako ng M.D. ay napalipat ako dito sa America. Hindi naging madali, pero kinaya naman.

Kahit hindi ito yung ginusto ko na mapalayo sa pamilya ko at mga kaibigan ko. Kahit... sa taong mahal ko. Pero wala akong magagawa dahil kailangan ako dito. Nakakausap ko naman sila kahit sa Video Call lang ayos na. Pero kami, 'di na kami masyadong nakakapag-usap.

Ang pangit kase nung time namin. He's a lawyer so most of the days ay busy siya. Ganun din naman ako. Tapos yung oras pa namin masyadong malaki ang agwat. Minsan naman ay free time niya, nasa duty ako. Minsan ay ako ang naka-free time at siya ay tulog or nasa trabaho.

But then again, I can't complain kase trabaho yon. Hindi siya nagrereklamo sa akin so wala rin akong karapatan na magreklamo sa kaniya. Kadalasan ay naiiyak na ako sa sobrang pagod at pagka-miss sa kaniya, sa kanila.

Gustong-gusto ko na uli siyang yakapin. Gusto ko na silang makita pero 'di pa pwede. At ngayon, ngayon ang araw na pwede ko ng magawa ang lahat ng iyon.

Nakapag-ayos na ako ng gamit ko kahapon pa lang kaya maliligo nalang akok at mag-aayos. Kamusta na kaya sila ngayon? Si Papa at si Mama, maayos pa ba sila? Miss kaya nila ako?

Dali-dali akong naligo, nagbihis at nag-pulbo. I put some eyeshadow and some lipgloss to finish my look. Since three years din akong nanatili dito sa America ay binilhan ako nina Mama ng condo. I said that I can buy myself a condo but they insisted. Nang matapos kong gawin ang lahat ng gusto ko ay dinala ko na ang maleta ko at isang duffel bag and then my hand-carry bag.

Nakapag-paalam na ako sa mga co-workers ko the day before yesterday so I can go directly to the airport right now.

Nang makasakay sa cab ay nilabas ko ang phone ko at tinawagan sina Mama. Mga 9 or 10 na ng gabi doon sa kanila pero sabi nila ay tawagan ko sila kapag paalis na ako. I waited patiently for them to answer the phone, my foot stomping.

'Sandra?!'

Nang marinig iyon ay agad akong naluha. I don't know why but maybe because I'm too excited. I missed them so much.

'Ma..'

I started sobbing. I can't really believe na pauwi na ako.

'Sandra? Umiiyak ka ba? Bakait, 'nak? May problema ba?'

Sunod sunod na tanong ni Mama sa akin. Nakarinig ako ng kaluskos at naisip na siguro ay lumapit siya kay Papa o ano.

'Opo, Ma. Umiiyak ako kase uuwi na ako. Makikita ko na uli kayo.'

'Awwe, 'nak, don't cry na. HAHAHA, iintayin ka namin dito ng Papa mo. Si Mark ay dito matutulog. Sina Celine ay hindi na rin makapag-hintay sa pagdating mo. Kaya 'wag ka ng umiyak.'

Mas lalong bumuhos ang luha ko sa aking narinig. Mark.. pauwi na ako, mahal ko.

'Sige, ma. I love you. bye.'

'Mahal ka din namin, 'nak'

Pagka-baba ko ng tawag ay napatingin ako sa gilid ng sa bintana. Ipinikit ko ang aking mata dahil medyo nanakit s aaking pag-iyak. Ngunit, napadilat uli ako ng maanigan ng sobrang liwanag ang aking mga mata.

Napahawak ako sa aking noo at nakita ang dugo doon. Ang huli ko nalang natandaan ay ang pag-alingawngaw ng sirena ng ambulansiya at kinain na ako ng kadiliman.

_____________________________________________________

(._.)