Saf Kızın ve Mafyanın İmkansız Görünen Aşkı

1. Bölüm :Gereksiz Kadın ve Ailesiyle Aynı Ev Hatta Aynı Şehir

"Günaydın ,madam"
"Günaydın ,Bay Sebastian ", diye selamladım kasabanın kendini Albay sanan delisini. On beşinci yüzyılı anımsatan asker kıyafetleri giyen ve kendine bu ismi veren adamın elinde ve koltuk altında gazeteye sarılı bir şişe vardı büyük ihtimal o siyah poşetede dolu bira şişeleri vardı beni doğrulayan şişelerin sesi oldu poşete baktığımı fark edince koltuk altındaki şişeyide poşete koyup poşeti arkasına sakladı tek elliyle de önce yarısı beyazlamış olan kirli saçlarını okşadı sonrada ellini sertleşmiş kirli sakalarını okşadı ve kaşıdı .Ona deli demek çok saçmaydı ama asıl ismini bilmediğim için ve sorumlu biz insanlar gibi davranmadığı için ona bazen takılan lakabı mecburen kullanmak zorunda kalıyodum . O Bay Sebastian'dı bu şehirde sevdiğim ve güvendiğim tek insandı.
"İyi günler madam."
Bay Sebastian 'a dönüp ,"İyi günler,Albay ," dedim. Bu selamlamamdan çok hoşlandığını bildiğim için ona bilerek bunu yapıyodum .Kahkaları sokakta yankılanırken yüzüne çarpık bir gülümseme yerleşti bende gülümseyerek önüme döndüm ve tekrar yürümeye başladım.Burası bu şehir o lanet kadının kocasıyla ve üvey oğluyla kaldığı benimde mecburen kısa süre yaşadığım o ev benim cehenemimdi burası tam anlamıyla benim cehenemimdi .Montumun cebinde titreyen telefonumu ellime alıp baktım annemin aradığını gördüm tabi ne kadar anne denilirse beni doğurduktan sonra babama bırakıp kaçan kişi nasıl benim annem olabilirdiki üstelik evlenmişti ve üvey de bir oğlu vardı bana bakmak yerine lanet olsunki kocasının oğluna baktı ona yaşatı anne sevgisini benim 18 sene tadamadığım anne sevgisini o tatı bundan sonraki hayatımda da istemiyodum ondan önce nasılsam bundan sonrada öyle olabilirdim .Bu şehirden tek nefret etmemin sebebi onun bizi bırakıp kendine bir aile kurmasıydı telefonu kapatıp tekrar montumun cebine tışıktırıp fermuarını kapatım .Onlarla yaşamaya iki hafta önce başlamıştım o gereksiz kadınla ve ailesiyle yaşamak zehir içmemden kalır yanı yoktu.Telefonum bir kez daha çaldı tekrar montumun cebinden çıkarıp meşgule attım yine o aramıştı bu böyle üç kere daha tekrarlandıktan sonra bir kere daha çaldı telefonum bu sefer telefonumu tamamen kapatıcaktımki babamın aradığını gördüm ve gülümseyerek telefonumu açtım.Sakince konuşmaya başladım sorduğu sorulara cevap verdim elli kere iyi olup olmadığımı sordu abartmıyorum tam tamına elli kere iyi olup olmadığımı sordu derin bir nefes alıp hiç bir zaman burda olduğum için iyi olmayacağımı söyledim fiziken iyiyim dedim babam da her zamanki o ikna edici ses tonunu takınarak nazikçe konuşmaya başladı zamanla alışacağımı yaz tatilineede girmeden beni gelip alacağını söyledi.Buda demek oluyoki okulların ikinci dönemine kadar burdayım neyseki birinci dönemin çoğunu Orduda okumuştum zaten çok az sabretmem lazımdı nasıl olsa babamı ikna edip on be tatilde yanına gitmeye çalışırdım .Ben tamam dedikten sonra babam önemli bir toplantısının olduğunu söyleyip kapatmak zorundayım sarı papatyam sonra yine ararım diyip telefonu kapatım ve tekrar cebime tıkıştırdım tekrar telefonum titrediğinde yüzümü buruşturup telefonumu tamamen kapatım.