ပထမဆံုးအေနနဲ႔ ဒီဇာတ္လမ္း ဟာ
ေတာင္ကိုရီးယားရဲ့ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္
ျဖစ္ရပ္မွန္ Sewol ferry အေၾကာင္းကို
အေျခခံၿပီးေရးသားထားတဲ့
စိတ္ကူးယဉ္ ဇာတ္လမ္း ျဖစ္ပါတယ္
ပင္လယ္ကိုမခ်စ္ဘူး
ေနြဦးကိုမခ်စ္ဘူး
ခ်ယ္ရီပန္းနဲ႔ဂ်ဳ႕လစ္ပန္းေတြကို လည္း
မခ်စ္ဘူး
အတိတ္ဆိုးႀကီးဆီကို ျပန္မသြားခ်င္ေပမယ့္
ေန့တိုင္း ဒီဟာႀကီးကိုပဲေတြးမိေနတယ္
မင္းကိုမ်ားျပန္ေတြ့ရမလားဆိုတဲ့
အေတြးနဲ႔ ကမ္းေျခနားကို
ခနခန သြားမိတယ္
က်န္ရစ္သူတစ္ေယာက္ရဲ့ခံစားခ်က္ေတြကို
ျပန္မလာတဲ့မင္းက မသိႏိုင္ပါဘူး
ထာဝရအဆံုးထိ မင္းလာမယ့္ေနကို ေစာင့္ေနမွာ
ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ ႀကိဳးအနီေလးကို
လက္တြင္ရစ္ပတ္ကာ
ပင္လယ္အား ေငးေနတက္တဲ့ အဘိုးအို
" ဝါးးးးး ေနြဦးေရာက္ၿပီပဲ "
Danwon အထက္တန္းေက်ာင္းရဲ့
ေက်ာင္းဝန္းထဲမွာ ခ်ယ္ရီပန္းေတြဟာ
အၿပိဳင္အဆိုင္ပြင့္ေနၾကတယ္
ဂ်ဳ႕လစ္ပန္းငယ္ေလးေတြ ခ်ယ္ရီပန္းေလးေတြ
ပြင့္တဲ့ ဒီလကို April လကို
ေဆာႏူ သိပ္သေဘာက်တယ္
ဒါေပမယ့္ ေနြဦးထက္
သေဘာက်တဲ့အရာတစ္ခု ေဆာႏူမွာရိွေသးတယ္
အဲ့တာ park Sunghoon
ေဆာႏူ ေက်ာင္းဝန္းရဲ့ စက္ဘီးထားရာ
ေနရာ စက္ဘီးရပ္ၿပီး
အထက္တန္းေနာက္ဆံုးႏွစ္ အခန္းရိွရာသို႔
အျမန္ေျပးသြားလိုက္တယ္
ဒါက သူ႔ရဲ့ တာဝန္ပဲေလ
မနက္မိုးမလင္းခင္
စီနီယာကိုေခ်ာင္းမယ္
ေက်ာင္းမုန႔္စားဆင္းရင္
စီနီယာ စားတာလိုက္စားမယ္
ေက်ာင္းျပန္ရင္ စီနီယာ စီးတဲ့
Bus ကားဂိတ္ထိလိုက္မယ္
" ေဆာႏူ!!!!!!! ကင္ေဆာႏူ!!!!!! "
စီနီယာ အခန္းနား ေရာက္ခါနီး
က်ားလိုက္သလို ေအာ္ေနတဲ့
ေဂ်ာင္ထယ္
ျပတင္းေပါက္နား ရစ္သီရစ္သီလုပ္ေနတဲ့
ေဆာႏူ ေဂ်ာင္ထယ္အား
စိတ္ေလ တဲ့အၾကၫ့္နဲ႔ၾကၫ့္ၿပီး
" ဘာလို႔ အာၿပဲလ်ွာၿပဲနဲ႔ ေအာ္ေနရတာတုန္း "
ေျပးလာရတာေၾကာင့္ ဒူးႏွစ္ဖက္ေပၚလက္တင္ကာ
အေမာေျဖတဲ့ ေဂ်ာင္ထယ္ က
