*seven years ago*
P.O.V. Theo
Pff eindelijk school uit! Zoals elk kind dacht ik lekker naar huis te gaan en te gaan spelen net als elke andere jongen van mijn leeftijd. (8)
Ik weet nog dat ik heel veel zin had om naar huis te gaan, maar bij mij ging het heel anders. Zoals heel veel dingen bij mij anders gingen. Ik speelde de vader in ons gezin. Mijn taken waren zoals die horen bij een ouder te zijn. Ik moest bijvoorbeeld brood smeren voor mijn broertjes en zusjes eerder op staan om voor ze te zorgen. Ik had de zorgen die een normale ouder zou moeten hebben.
Maar deze dag was wel heel erg.
"Hee pap!"
*geen reactie*
Ik schrok me dood, overal maar dan ook overal was rotzooi. Een klein kind kon nog niet eens zoveel rotzooi maken.
Ik weet nog dat mijn eerste reactie was om alles op te ruimen. Maar toen praatte mijn vadee opeens wel.
"Afblijven! Laat die rotzooi liggen!"
Ik schrok weer van mijn vaders reactie, ik moest en zal het opruimen! Stel dat m'n moeder het zag! Ik probeerde het nog een keer.
En weer hoorde ik het geschreeuw:
"Afblijven nu!"
Waarop ik antwoorde:
"Ja maar papa, straks ziet mama het!"
"Dat heeft ze allemaal aan zich zelf te danken!"
Mijn hersens begonnen op volle touren te werken en ik kon de avond van gisteren nog wel herrineren. Ik kwam naar beneden door al dat geschreeuw.
Misschien had het daar iets mee te maken.
Ik keek nog eens goed rond. Ik liep de keuken in en ik begon nog meer te schrikken en me zorgen te maken.
De hele keuken was onder gesmeerd met boter en pasta. Ik moest van mezelf minstens dat opruimen! Ik pakte snel een doekje en haalde de smerige plekken weg. Vervolgens hoorde ik een heel hard geschreeuw. Mijn vader.
Mijn bloedeigen vader.
Hij werd ontiegelijk boos en draaide door. Broertjes en zusjes allemaal bang en renden huilend weg.
En daar stond ik.
Helemaal alleen.
Tegen over mijn grote vader die me boos aan stond te kijken.
Ik keek in zijn ogen en zag dat hij van mij hield en mij niet pijn wilde doen.
Ik liep maar snel weg naar mijn broertje en zusje. We zouden die middag naar een verjaardag van kennissen gaan, dat weet ik nog heel goed. Daar zou mama ook naar toe komen.
Dus we pakten de fietsen en gingen weg, onze vader alleen achter latend.
Toen het feest was afgelopen en we met onze moeder naar huis reden wist ik niet hoe snel ik het moest vertellen om de schrik van me moeder te voorkomen. Ik zag dat ze bang was. Net als ik en de anderen.
Toen we thuis kwamen schreeuwde mijn vader er op los.
Toch ruimden we met z'n allen de rommel op.
Wat er verder die dag is gebeurd weet ik niet meer, maar wil ik waarschijnlijk ook niet meer weten.
Dat droomde ik, en het was vreselijk om het terug te zien.
Achteraf bleek dat m'n vader m'n moeder de hele dag gestalkt had met telefoontjes.
Over stalken gesproken, hij stuurt mij nu ook brieven, maar geen stalkbrieven.
Ik zal je er eentje laten zien.
