İkinci kez sana mektup yazıyorum ve yine kendime postalıyorum..
Ben seni nasıl sevdim ve hala seviyorum bilmiyorum..
Bende bana seni bağlayan yoğun şeyler var..
O hep seninle dinlemeyi hayal ettiğim ama dinleyemediğim şarkılar gibi..
Hep de hayal ettim bee..
Aynı kulaklığı paylaşmayı..
Ya da ayrı kulaklıklarda ama aynı notoda buluşmayı..
Hep hayal ettim ama..
Olmadı..
Çok hayal ettiğimden midir nedir..
Umut beni besleyen yegane şey oldu şimdiye dek..
Ama beni bu kadar yaralayacağını nerden bilebiliedim ki ??
Umutta arkasını dönüp gitmek üzere kendine taksi çağırmış..
Toplamış bavulunu tüm inancımı koyarak..
Almış başını gidiyo.
Ümit desen o da aşık umuda..
O da bavulunu topladı gidiyo..
Elimde bi şey kalmadı onlarda gidince..
Bi kahve
Bİ kulaklık
Bi gitar..
Yaşamaya devam hala bak..
'Hala' lar bırakmamış beni hala..
Ya da hepsini kapsayan o paslı geçmiş..
Geçmişe çizgi çektiğim kalemim kayıp..
Ya da ucunu açmamışımdır..
Anımsamıyorum..
Senden kalan 'çok' şey var..
Yaşamasakta tek bi'r' anı..
Birikiyor işte yaşanmamışlıklar..
tükenmişlikler sayılı..
Daha yeni demlenip tüketiyorum beni..
Yokuşlar dolu..
Belediyenin sürekli uğraştığı ama dolduramadığı..
Yollar var..
Kaybetmemek için bıraktığım ekmek kırıntılı..
Kitaplar var..
İçimdeki çıkmazları çıklara yücelten..
Besteleyemediğim şarkılar var..
Buram buram sen akan..
Var da var be 'çok' um..
Hepsi var da..
Bi sen yoksun 'çok'um..
