-แดนคิมหันต์
ใบหน้าหล่อเหลาน่าหลงใหลกว่าอายุจริงจ้องมองไปที่อ่างใสๆที่สะท้อนภาพของใครบางคน
"อีกไม่นานเราจะได้พบกัน..."รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏบนใบหน้าที่ดูขัดกันสิ้นเชิง
"เบลลาลิน โรเดนท์"เสียงตำ่พูดเชื่องช้าจนน่าเกรงกลัว
"จะให้พวกเราทำอะไรต่อคะนายท่าน"หญิงสาวซึ่งเป็นทหารทัพหน้าโค้งให้ด้วยความเคารพต่อเขา
"ตามฮอลิเทียร์หลานข้ากลับมาสู่คิมหันต์เราจะทำสงครามกับพวกมัน"
ลิสต้า โรเดนท์ที่ถูกมัดไว้และตอนนี้ตรงหน้าของเธอก็คือสมาชิกสภาผู้พิทักษ์ทั้งหกกระทรวงและผู้นำสภาอีกหนึ่ง นี้ยังไม่นับรวมยมทูตใต้บัญชาที่ล้อมรอบเธอเอาไว้อีกไม่รู้กี่ตน สภาร่างกายของเธอยำ้แย่เธอถูกทำร้ายและไม่มีแม้แต่ยาหรืออาหารมีก็เพียงแต่นำ้ดื่มเท่านั่นที่พวกมันมีแก่ใจให้เธอ
"คุณลิสต้า โรเดนท์ เราขอถามคุณอีกครั้งลูกสาวของคุณเธออยู่ที่ไหน"
เจฟาเลียส เปียทา ผู้นำสภาคนปัจจุบันเอ่ยถามอย่างใจเย็นแต่นำ้เสียงช่างเยือกเย็นจนคนรอบๆพากันก้มหน้าหลบสายตา
"ฉัน ไม่ บอก"
"โอ้ๆๆๆ คุณผู้หญิงเฮอร์เนทไม่เคยสั่งสอนคุณบ้างเหรอว่าผู้เป็นปรปักต่อสภาจะมีชะตากรรมเช่นไร"เจฟาเลียสหัวเราก่อนจะบีบคางเธอให้เงยหน้ามองตอนนี้เธอแทบไม่เหรอสติอยู่แล้ว
"เอามือสกปรกของแกออกไปซะเจฟฟ์คนทรยศเพื่อนแบบแกสมควรตาย"ลิสต้าจ้องมองเขาด้วยความโกรธแค้น
"เฮอร์เนทไม่เคยเป็นเพื่อนฉัน เอาเธอไปขังบนหอคอยจนกว่าฉันจะมีอารมณ์มาสอบสวนเธออีก"เขาตะโกนกึกก้องไปทั่วห้องโถงก่อนที่ยมทูตหน้าประตูจะลอยเป็นควันสีดำมาลากตัวเธอหายไปจากตรงนี้
เบลลาลินก้าวขาตามคนข้างหน้าแทบไม่ทันนี้ก็สามวันแล้วในป่าไม่มีวี่แววว่าจะถึงสโตนไฟท์เลยแม้แต่น้อย
"โจชัว นี่ โจชัว เดอมองค์"เขาหันมามองเธอแต่ก็ยังไม่หยุดเดิน
"เมื่อไหร่จะถึงสโตนไฟท์"เบลลาลินดึงแขนเขาไว้ให้หยุด
"ถ้าเป็นฉันคนเดียวคงถึงตั้งแต่วันแรก แต่นี่มีเธอด้วยเราต้องเดินตามแบบคนปกติเวทต์มนต์จะทำให้คนตามตัวเธอได้เร็วกว่าเดิม"
"งันเมื่อไหร่?"
"อีกเจ็ดวันถ้าไม่เจอศัตรูเธอมาขวางซะก่อน"แล้วเขาก็เดินต่อไป
"ฉันอยากเจอมาดากัสให้เร็วที่สุดแม่ของฉันอยู่ในอันตราย"
"แม่ของเธอยังไม่ตายหรอก"โจชัวบอกด้วยแววตามั่นอกมั่นใจ
"แล้วนายรู้ได้ยังไง"
"ฉันก็มีสายข่าวของฉัน"
แสงแดดยามหน้าร้อนสาดส่องลงมาทำให้เหนื่อยกว่าเดิมเป็นสองเท่า แต่แล้วคนข้างหน้าก็หยุดเดินแบบไม่มีสาเหตุจนเธอเกือบที่จะชนแล้ว
"มีอะไรเหรอ"เบลลาลินโผล่หน้าขึ้นไปถามด้วยความสงสัย
"พวกยมทูตสหายของพวกในสภามันอยู่ไม่ไกล"เขากระซิบบอก
"แล้วพวกมันมา...."
"ทุกคนไม่เว้นแม้แต่สภาอยากได้ตัวเธอทั้งนั่น แต่ยมทูตมันไม่กล้าข้ามมาในเขตของฉันหรอกฉันไม่ต้อนรับพวกมัน"
"แล้วถ้าพวกมันข้ามเขต..."เบลลาลินถามเขากลับ
"ในเขตแดนที่ไม่ใช่ที่ของตนอีกฝ่ายจะอ่อนแอไร้พลัง ยกเว้นหุบเขาสโตรไฟท์ที่เป็นแดนอัตรายเพราะทุกฝ่ายจะมีพลังมากพอๆกัน"โจชัวอธิบาย
"นายคิดว่าพวกมันจะรู้หรือเปล่าว่าเราอยู่ในป่านี้?"
"อีกไม่นานหรอกสาวน้อย"แล้วเขาก็เดินนำต่อไป
ความเงียบเข้าปกคลุมอีกคราว ไอเหน็บหนาวแผ่ซ่านไปรอบตัวของเธอ
ปึก!!ปึก!!
ลูกดอกธนูเฉียดแก้มขาวใสไปเพียงเล็กน้อยก่อนที่จะปักลงต้นไม่อย่างแม่นยำราวกับจับวางทั้งสองดอก โจชัวกดหัวเธอให้มอบลงกับพื้นอย่างราวเร็วก่อนที่เขาจะหาทึ่กำบังได้ทัน
"นี่มันอะไรกัน!"เบลลาลินร้องถามด้วยความหวาดกลัวเธอเริ่มเสียสติ และเกือบจะเสียชีวิตไปแล้วด้วยซำ้
"เราถูกโจมตี"
"จากใคร"เธอหันไปมองหน้าคนข้างๆที่จับไหล่เธอไว้แน่น
"ฉันต้องถามเธอมากกว่านะไม่ใช่เธอมาถามฉัน"ทั้งคู่ตะโกนเถียงกันก่อนที่จะเริ่มวิ่งหนีเพราะลูกธนูยังโจมตีมาจากทุกทิศทางไม่ขาดสาย เธอถูกคุ้มกันอย่างดีใต้แขนแขร่งเกร่งของโจชัว เดอมองค์ ผู้พิทักษ์ป่า
"หน้าผางันเหรอ"โจชัวหยุดวิ่งแล้วพูดออกมา ตอนนี้พวกเขาไร้ทางหนี และศัตรูก็กำลังตามมาติดๆ ข้างหน้าคือหน้าผาชันที่เบื้องล่างคือแม่นำ้ไหลวนสายยาวซึ่งไหลไปไม่มีจุดหมายและไม่มีจุดสิ้นสุด
"จับมือฉันไว้ให้ดีนะเด็กน้อย"เขามองเบลลาลินก่อนจะกระชับมือที่กุมกันไว้ให้แน่น ส่วนเธอก่อนมองเขาด้วยสายตางงๆว่าเขากำลังต้องการจะสื่ออะไรกันแน่ "เราจะโดด อย่าปล่อยมือฉันละ ไปปปปปปปปปปปปปป"
เขาไม่ได้ถามความเห็นเธอแม้แต่น้อย เขาก็แค่บอกให้เธอรับรู้เท่านั่น นี่แหละโจชัว
"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย" ตามมาด้วยเสียงร้องลั่นที่ดังออกมาจากปากของเบลลาลินก่อนดิ่งลงสู่แม่นำ้ด้านล่างอย่างรวดเร็ว
ตุ้ม!!!
ร่างทั้งสองตกลงสู่แม่นำ้ แต่มันหาใช่แม่นำ้ธรรมดาไม่มันคือปากทางเข้าเมืองของพรายนำ้
"โจชัวๆๆๆช่วยด้วยฉันถูกอะไรดึงขาก็ไม่รู้"เบลลาลินกรีดร้องลั่นเมื่อเธอรู้สึกถึงบางสิ่งที่พยายามดึงขาของเธอลงไปใต้นำ้ เธอเจอทั้งแรงดันไหลวนของนำ้ที่มากผิดปกติและตัวประหลาดใต้นำ้จู่โจมจนแทบจะจมลงไปอยู่แล้ว
"ใจเย็นนะเดี๋ยวฉันมา"เขาละไปจากเธอด้วยการดำดิ่งลงไปใต้นำ้ ใช่!วิธีที่จะช่วยเธอได้มีแค่ทางเดียวคือ เจรจากับพวกพรายนำ้ เพราะเขาพาเธอลุกลำ้มาในอนาเขตของพวกมัน
...ถอยไปเดอมองค์เราต้องการแค่เธอคนนี้...
เสียงของพรายที่ดึงเบลลาลินอยู่ร้องเตือนพร้อมทั้งใช้หอกในมือชี้มาทางเขา
...ไม่ เธอเป็นคนของฉันปล่อยเธอซะ...
...พวกเจ้าลุกลำ้เข้ามาในเขตของเราเองเจ้าไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง...
พรายนำ้โกรธจัดและใช้หอกในมือแทงที่ไหล่ของโจชัวแต่โชคดีที่เขายังหลบทันทำให้โดนแค่เฉียดๆแขน โจชัวคว้าหอกเอาไว้ได้ก่อนจะดึงพรายนำ้เขาหาตัวเองและล็อกตัวมันเอาไว้
...เอรีน่าอย่าให้ต้องใช่กำลังน่า...โจชัวกระซิบที่ข้างหูของเธอ
...ปล่อยเราเดี๋ยวนี้นะเจ้าคนสกปรก...
เธอสะบัดตัวออกจากเขาก็จะจ้องตาเขาตรงๆ เขาพลาดแล้วจริงๆที่เผลอสบดวงตาสีมรกตคู่นี้ของเธอ เธอกำลังสาปให้เขากลายเป็นหิน
...ไม่นะ เอรีน่า...
และนั่นคือสติสุดท้ายที่เขารับรู้ก่อนจะดับวูบและจมลงสู่ใต้นำ้
YOU ARE READING
The Guardian ผู้พิทักษ์แห่งพริทอเรีย
Fantasyผู้พิทักษ์กึ่งมนุษย์สายเลือดต้องคำสาป เธอคือสิ่งที่ทุกฝ่ายหมายจะสังหาร การเดินทางท่ามกลางสงครามอันแสนยาวไกลจะเป็นเช่นไหร่หากทุกอย่างก้าวคือความตาย
