เจ็บ เจ็บจัง
ความรู้สึกที่เด็กสาวสัมผัสได้ตอนนี้มีแค่นี้จริงๆ เธอรู้สึกราวกับว่าร่างกายกำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆจากแรงกระแทกตอนตกลงมาจากบานกระจก ใช่ไอ้กระจกบ้าที่เทร่างเธอลงมาจากบนฟ้า คอไม่หักตายก็บุญแค่ไหนแล้ว
"เฮือกก!!"
แล้วเธอก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจกลัว เบลลาลินมองไปรอบๆตัว
ป่า ป่า ป่า
ต้นไม่สูงใหญ่เสียดฟ้ามันบอกเธอแบบนั่น นี่เธอถูกแม่ผลักลงมาที่ไหนกันแน่นะ
แม่งันเหรอ?
แล้วตอนนี้แม่ของเธออยู่ที่ไหนแม่หายไปไหนแล้ว นึกได้แบบนั่นเด็กสาวก็กระเสือกกระสนลุกขึ้นยืนคว้าเป้ข้างๆกายที่หล่นมาด้วยกันมาถือเอาไว้
"แม่ แม่คะ แม่อยู่ไหน"
เธอเดินช้าๆด้วยอาการบอบชำ้จากแรงกระแทกและยังชำ้ในไม่หาย บรรยากาศรอบตัวดูเยือกเย็นและเริ่มมืดลงคงใกล้ตะวันตกดินเต็มทีแล้ว
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
เธอยังตั้งหน้าเดินแม้จะอ่อนแรง
สองชั่วโมงผ่านไป
เธอมีไม้คำ้ยันผยุงไม่ไห้ตัวเองล้มและยังคง..เดินต่อไป
สามชั่วโมงผ่านไป
เธอหมดแรงในที่สุด
ล้มลง และเริ่มร้องไห้ออกมาด้วยความหวาดกลัวใต้ต้นไม้ใหญ่ เธอเจอลำธารใสๆไหลผ่านอยู่ข้างๆกันด้วย รอบตัวดูเงียบสงบและน่าหวาดระแวง ราวกับมีใครกำลังจ้องมองเธออยู่จากที่ไหนสักแห่ง
เด็กสาวคิดอะไรบางอย่างได้ก่อนจะลงมือเปิดกระเป๋าที่สะพายมา และสิ่งแรกที่เธอเจอคือ
จดหมาย!
ถึงเบลลาลิน โรเดนท์ ลูกรัก
เบลลาลินรีบแกะมันดูอย่างรีบร้อนและเริ่มอ่านช้าๆ
"เมื่อลูกได้อ่านจดหายฉบับนี้แสดงว่าเราสองคนกำลังตกที่นั่งลำบากด้วยกันทั้งคู่ โลกที่ลูกเคยลูกจักไม่มีอีกแล้ว สิ่งที่ลูกกำลังเผชิญอยู่จงฟังแม่ให้ดี มันคือชะตากรรมที่ถูกลิขิตตั้งแต่ลูกยังไม่ลืมตาดูโลกด้วยซำ้ ในกระเป๋ามีแผนที่จงไปยังที่แห่งนั่นตามหามาดากัสเขาจะช่วยลูก โชคดีลูกรัก เราจะรอดเพื่อเจอกันอีกครา"
เบลลาลินพับกระดาษลงแล้วรีบคว้านหาบางสิ่งในกระเป๋า แผนที่ที่แม่พูดถึง
เธอเจอแผ่นหนังขนาดปานกลางอยู่ในกระเป๋าและรีบคลี่ดู
"สโตนไฟท์"เธออ่านคำด้านบนแผนที่ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นชื่อหมู่บ้านหรือหุบเขาอะไรสักอย่าง
จึก!!
แล้วเธอก็รู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่ปักลงที่ต้นคอ ก่อนที่ร่างจะดับวูบลง ลูกดอกยาสลบสินะ
ŞİMDİ OKUDUĞUN
The Guardian ผู้พิทักษ์แห่งพริทอเรีย
Fantastikผู้พิทักษ์กึ่งมนุษย์สายเลือดต้องคำสาป เธอคือสิ่งที่ทุกฝ่ายหมายจะสังหาร การเดินทางท่ามกลางสงครามอันแสนยาวไกลจะเป็นเช่นไหร่หากทุกอย่างก้าวคือความตาย
