Kanlı ay gün yüzündeydi o gece...
Tek kahramanı vardı bu hikayenin. Başı da o'na ait, sonu da. Yan roller sadece gelip geçidi spot ışıklardı. Sahne tek kişilikti ve onlar ölümü masum görüp yanaşmışlardı yanına. Kandıracaklardı fakat sonunda onlar ke...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Nefesimin ciğerlerimden ani geçişini hissettim. Karanlığa geçerken ki o boşluktaydım sanki, bedenimi hissedemiyordum. Kendimi yönetmem gerekiyordu. Bedenimi ve bedenimi kontrol etmemi sağlayan beynimi. Beynim'in içinde uyuyan biri vardı da ben mi uyandırmıştım ya da yaşananlar, duyduğum o ses yalan mıydı? Kendi hayal gücüm müydü? Bir fısıltıydı ama çığlığa da benziyordu. Sanki fısıldaması gerekirken, bir anda zihnim'in onu anlamasını istemişti. Hissediyorum, sanki biri başıma baskı uyguluyor. Yorgun hissediyordum, fakat aynı zaman da bir şeyde hissetmiyordum.
Göz kapaklarıma gelen ani ağırlık ile hala karanlıktaydım. Kendimi, görebilmek için zorladım. Bir anda gelen kuvvet ile gözlerimi açtım. Hızlıca yattığım yerden doğruldum. Etrafıma baktım ve tek gördüğüm şey boşluktu. Boş karanlık bir odadaydım sanki fakat ormanı andıran bir genişliği vardı. Garip olan şeyde ışık olmamasına rağmen etrafı aydınlık da görebiliyordum. Karanlığıgörüyordum. Nasıl olduğunu bilmiyordum ama karanlık olmasına rağmen ışığı da görüyordum sanki. Ses yoktu, yaşama dair bir iz de yoktu. Benim burada ne işim vardı? Burası gerçek mi?
''İstersen gerçek olabilir.''
Refleks olarak arkamı dönüp kimin konuştuğuna baktım. Lakin arkam da kimse yoktu.
''Hayır arkanda değilim.''
Hızla etrafım da dönerek karanlık boşluğa baktım. Yine kimse yoktu.
''Ben orada da değilim, boş yere yorma kendini bulamazsın.''
Peki. Nerede bu?
''Bilmene gerek yok.''
''Sen benim aklımdan geçenleri mi okuyorsun?''
''Evet.''
Çok güzel. Harika. Bir zihnimin kurcalanmadığı kalmıştı. O da oldu. He bir de daha ölmedim ben, ne zaman öleceğimi de bileyim de ona göre hazırlıklı olayım.
