Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
--
LOVER OF MINE
--
Bazen, küçük gibi görünen şeyler sizi çok üzebilirdi. Hatta bundan yakınmak da sizi utandırabilirdi. Üzülmüş, çaresiz ve mutsuz olsanız dahi açıkça dile getirmekte zorlanırdınız. Ancak bir gerçek vardı ki dile getirmedikçe de üzüntünüz katlanarak artıp sizi derin bir hüzünle baş başa bırakırdı ve bağıra çağıra ağlamak isteyeceğiniz bir hale gelirdiniz. İşte Yeonjun da aynen böyle hissediyordu.
Yurdun küçük ama sevimli salonundaki, pencerenin yanında, şömineni tam karşısında oturmuş sağanak yağmuru izlerken aynen böyle hissediyordu.
Ağlamak istiyordu ama niye ağlasaydı ki? Ne için bu kadar üzülüyordu? Soobin sevgililer günü için düşündüğü planları beğenmemişti alt tarafı. Olabilirdi. Neden bu kadar üzülüyordu? Hiç mantıklı değildi. Tamam belki de Soobin'in bu akşam yurda gelmeyip şirkette kalmak istemesi de canını sıkmış olabilirdi ama 'abartmaya ne gerek var?' diye üsteliyordu kafasının içindeki bir ses. 'Belki de ilhamı geldi güzel birkaç satır yazacak.'
Yeonjun, Soobin'in ilhamı geldiği zaman yazmasını, bir sürü şarkı yazıp bestelemesini elbette istiyordu ama yine de tüm bunlar üzüntüsünü geçirmiyordu.
Sonuçta bugün özel bir gündü. Sevgililer günüydü. Zaten tüm gün dans dersi yüzünden çalışıp yorulmuşlardı ve zaten Soobin de birkaç gün önce, bugüne özel olarak şirketin terasında yemek yemeyi teklifini reddetmişti. 'En azından yurtta birlikte vakit geçiririz.' diye düşünüyordu Yeonjun. Ama Soobin akşam, 'Sen git diğerleriyle, ben biraz daha çalışacağım.' deyince kalbi tam da orta yerinden çıtırdamıştı.
Derin bir nefes aldı Yeonjun. Yağmurlu havayı izlemek içini ürperttiği için ellerini kendine sardı ve şömineye biraz daha yaklaştı. Evde tekti. Yarım saat kadar önce küçükler yemek yemek için dışarı çıkmıştı. Kendisini de çağırmışlardı ama Yeonjun yemek yemek istemediği için reddetmişti.
Şimdi ise pişmandı. Evde tek kalınca düşünceleriyle daha fazla boğuşmaya başlamıştı. Gözlerini kapatıp açtı. Uyumak iyi olur diye düşündü. Ancak yerinden kalkacak hali yoktu. Şömineye biraz daha yaklaşıp dizlerini kendine çekti ve işte tam bu sırada kapıdan gelen kilit çevirme sesini duydu.
Bu Soobin'di.
Çünkü diğerleri anahtar almamıştı ve Yeonjun'un haberi vardı. 'Ne yapsam?' diye düşündü ancak bir sonuca vardığı söylenemezdi çünkü zihni resmen donmuştu. Soobin'in adım seslerini duydukça kalbinin atış hızı yükseliyor ve doğru orantılı bir şekilde tüm uzuvları uyuşuyordu.
