blauwe ogen (tijdelijk gestopt vanwege het werken aan een ander boek)

pijn

Mijn hoofd draait. Mijn vingers en tenen tintelen. Het doet pijn, alles doet pijn. De helse pijn begint opnieuw. Het voelt alsof mijn lichaam uit elkaar barst. Ik schreeuw. Schreeuwen helpt. Mama schreeuwde als papa haar pijn deed. Als baby onthoud je niet veel maar dat vergeet ik niet. De pijn wordt minder en ik wordt in een bed gelegd en weg gereden. Ik wil in elkaar duiken maar het lukt niet. mijn handen zitten vast, de kettingen knellen om mijn polsen. Ik voel dat ik weg zak, ik moet volhouden, blijf wakker, blijf.... wakker, blijf......

Slaapt ze? Net nog wel. Maak haar wakker. Ik wordt wakker geschud. Goedemorgen, trek dit aan. Ik krijg een zwart pak toegegooid. Het zit strak om mijn lichaam en de zwarte laarzen maken het extra stevig. Ze binden mijn haar in een vlecht en het hangt sierlijk langs mijn lichaam tot mijn billen. Ik ben altijd trots op mijn haar geweest, Ook als anderen kinderen zeiden dat ik het moest knippen. Mama had ook lang haar. Ik weet nog dat ik mijn handje om haar haar sloot. Het was mooi lang blond en zacht. En ik herinner haar ogen ze zijn baby blauw en kijken me hoopvol maar met pijn aan. Ik ken die ogen ze zijn de zelfde als de mijne. Ik herken niet veel van mijn vader in mij. Ik heb alleen zijn sproeten meer niet. Ik weet sowieso niet veel van mijn vader. Ik wil het ook niet weten, hij deed mijn moeder pijn en dat vergeef ik hem niet. 

Ze lijden mij naar een kamer vol met meisjes ze staan klaar om te vechten alsof hun leven er van af hangt. Ik weet wat er gaat gebeuren. Automatische sta ik klaar om elke aanval te verdedigen. Er wordt getrapt tegen mijn scheen en er gaat een schok door mijn lijf. Allemaal tegelijk komen ze op mij af. Links, rechts, ontwijk, spring, draai..... auw! Ik krijg een klap tegen mijn hoofd. Ik raak de grond en even denk ik dat ik van mijn stokje ga. Ik mag niet opgeven, ik ben een vechter.

Ik sta op en veeg mijn bloedneus af aan mijn mouw. Het is wel eens erger geweest. Een nieuw aanval van rechts. Spring, draai, ontwijk. Het meisje valt op de grond. Genoeg! Ik weet wat er met de meisjes gaat gebeuren. Ze krijgen pijn. De pijn waar we niet over praten. De pijn die we verdringen. De pijn die ons sterk maakt. Je mag je omkleden. Ik loop naar de kast in de kamer verderop. Ik zie op de klok dat het dinsdag is. Dinsdag is de drukste dag van de week. We moeten vroeg op en we zijn laat klaar. Ik trek mijn ballet pakje aan. Mijn spitzen bind ik vast en op mijn tenen loop ik naar de zaal. De rest van de meiden stroomt binnen. Ik ben moe maar zet door. pirouette, eerste positie. Emotieloos doe ik wat er gezegd wordt. Vroeger viel ik wel eens. Daarna kwam de pijn. Ik bleef sterk. Nu lijk ik een robot zo foutloos dans ik.

Ik ben blij als ik in bed lig. Ik staar naar het plafond. Het meisje dat gisteren boven mij lag is weg. Waarschijnlijk geopereerd. Dat overleef je niet. Ze was jong, waarschijnlijk een jaar of tien. Nee zo mag ik niet denken. Geen emoties. Emotie is slecht. Emotie is zwakte. Emotie is pijn. We zijn met genoeg. We zijn varkens. We zijn Meisjes.