blauwe ogen (tijdelijk gestopt vanwege het werken aan een ander boek)

Boedapest

Ik sta voor het bureau van de Dame die over ons toezicht heeft. Ik staar voor mij uit. We worden op missie gestuurd naar Boedapest. 'Jullie spullen liggen op de tafel daar. Het vliegtuig staat klaar en vertrekt over een kwartier. Stel ons niet teleur.' Wezenloos loop ik op de tafel af en pak mijn wapens en extra kogels. Een pistool is een klein maar erg sterk wapen. Het kan de brug zijn tussen leven of dood.

Boedapest is mooier dan ik dacht. Het geeft mij een fijn gevoel. Ik voel mij weer een beetje kind. Maar ik moet focussen op de missie. De opdracht was heel duidelijk schakel de verraders uit en red de lading. Ik gooi mijn vlecht over mijn schouder en trek mijn pistool. Een rook bom gaat af. Stil lopen we naar binnen. Stil lopen kan ik prima. Ik heb mijzelf geleerd zo stil te zijn als een luipaard. Dit heeft als eens mijn leven gered en dat zal het. Blijven doen.

Er wordt geschoten. Shit! Ze gaan er vandoor. Ik ren er achteraan. 'Ik ga buitenom!', schreeuw ik door mijn oortje. Ik ren over de straat. Ik spring over een hekje. 'Ik heb ze in het vizier.' 'Één vrouw neer!' Ik weet wie ze bedoelen. Ik ken haar naam niet maar weet dat ze sterk was. Ze was een doorzetter. 'Moge haar offer niet voor niks zijn.', hoor ik in mijn oortje. Ik heb de verraders in het vizier. Ik rijd er achteraan met een motor. Ze schieten ik wordt geraakt, ik raak een auto, ik val. Ik kruip van de weg. In mijn oortje hoor ik dat ze Taskmaster inzetten. Zij is Dreykov's dochter. Zijn zogenaamde top wapen. Ik zie dat mijn been bloed. Ik weet wat er gaat gebeuren. We komen terug en de pijn komt. Ik mag er niet aan denken. Pijn is goed voor je. Het is wazig voor mijn ogen door het bloed verlies. Ik voel dat ik wordt opgetild en naar het vliegtuig wordt gedragen. Ik voel mij licht in mijn hoofd.

De pijn het scheurt je uiteen. Ik zit klem in de oneindigheid van de leegte. Het voelt alsof ik zink. Ineens wordt ik terug gebracht naar de realiteit. Het voelt als een klap in mijn maag. Het brand, het tintelt, het maakt je sterker. Het stopt. Ik doe mijn ogen open. mijn been is gehecht. Het ziet er weer verdraaglijk uit. Mijn lichaam zag er wel eens erger uit. Ik zit al onder de litekkens dus dit maakt niet veel verschil.

'Je krijgt een herkansing. We sturen je naar New York. Daar blijf je undercover tot je opdracht krijgt.' 'Natuurlijk mevrouw.' 'Je gaat alleen. Versterking is niet nodig.' Je vliegtuig vertrekt over een half uur. Pak je spullen.' 'Natuurlijk mevrouw. Ik ga meteen mevrouw'

Ik ren richting mijn slaapzaal en pak een tas. Simpele kleding ligt daar voor mij klaar. Ik pak wat handige spullen zoals mijn notitie blok. Hierin schrijf ik alles wat ik heb opgemerkt bij een missie, waar ik aan moet denken of wat ik moet doen. Even denken wat moet ik nog meer mee? Mijn tas met wapens staat al klaar dus daar hoef ik me geen zorgen over te maken. Ik spring in het vliegtuig en hij vertrekt. Ik zie de red room onder mij kleiner worden terwijl we weg vliegen tussen de wolken.