Yalnızlık mevsimi uzun sürdü bu sefer.
Kimsenin görmediği, duymadığı bir yerde,
İki üç anının hatırına yaşıyorum galiba.
Etrafıma örülmüş metrelerce karla,
Karanlığın en beyazına gömülmüş,
Henüz unutamamanın acısını,
Yaşamaktayım unutulmanın yanında.
Sesi kısılmış isyanların,
Derinlerinde adın.
Kalbime yakın bir düğüm,
Gözlerinden kör, anlayacağın.
Sonu gelmeli usulca kaçışların.
Kolay olsa kestirip atmak,
Dediğin an bitse,
O büyük lütuf,
Yaşamak.
Ne var ki;
Yarının acıması,
Acımasız geçen yıllardan daha çok incitecek beni.
Bunu bilerek korkuyorum.
Hele zamanın açtığı yarayı, yarınlar kapamaya kalkarsa...
