Nothing Like Us

CHAPTER ONE

𝐄𝐏𝐈𝐒𝐎𝐃𝐄 𝐎𝐍𝐄

As I walk around Saint Laurent High School vivid memories started to flashback. I came here just to get those requirements that needed in our University.

I remember, we use to talk in that same bench. Hindi ko makalilimutan ‘yung sweet moments naming dalawa while listening to relaxing musics.

While reminiscing those sweet memories, I started to turn on the music that we use to listen. Nakahuhumaling na boses ni Jungkook ang bumungad sa pandinig ko nang lakasan ko ang volume.

“'Cause nothing can ever. Ever replace you...”

He's one of the reasonn on why I kept fighting for my dreams. His sweetest smile I've ever seen in my entire life.

Ansarap niyang kasama.

He's the best. That happiness that he had given to me when we're together. I always feel butterflies in my stomach. I was living my dream.

“Nothing can make me feel like you do, yeah...”

Siya lang ang nakapag-paparamdam sa akin na hindi ako mag-isa, na may kasama ako sa mga laban ko sa buhay.
Kung tutuusin, he's always cheering me up. He's the best cheerer.

“You know there's no one, I can relate to...“

As I'm continuing to listen to his favorite music. Nagsimula akong makaramdam ng kirot sa puso ko. Sa kaniya ko lang sinasabi ang mga ito but, wala na siya.

“And know we won't find a love that's so true.“

Ang lahat nang sakit na nararamdaman ko'y pilit ko na lamang itinago sa isang simpleng pag-ngiti.

I love him, kahit hindi pa pwede.

“There's nothing like us. There's nothing like you and me...“

I kept on smiling kahit pa nasasaktan naman na talaga ako. Nagsimula ko nang maramdaman ang panggigilid ng luha sa gilid nang mga mata ko ngunit pinigilan ko iyon sa pamamagitan nang pagpikit nang mariin.

“Together through the storm...”

We use to be best friends but, I can't help myself from falling for him. From falling in his shining eyes that always make my day.

“Basta ang usapan friends lang muna hanggat hindi nakaka-graduate ah?" I remembered that he said those words to me while we both listen to this song.

“Sure, basta ba maipapangako mong sa ‘kin ka lang eh.”

“There's nothing like us. There's nothing like you and me together.”

I remember those promises that we both promised to each other sa tamang panahon. But I guess, that promise will remain just a promise.

He's gone.

***

It's been two weeks since our class has finally started. I'm here in cafeteria, alone. My friends are not here. Mayroon lang silang pinuntayan saglit.

Nabigla ako nang mayroong tumapik sa balikat ko. “Ano? G ka ba? Gala muna tayo since vacant pa naman.” Christine said with a huge smile on her face.

I smiled back at her, ”Sige.”

“You know what? Since Ken died, marami nang nagbago.” Nakatulala ako habang naglalakad.

Sa bagay, tama siya. Ang dating grupo namin na puno ng tawanan at kantsawan ay ngayo'y napalitan na nang pagiging seryoso.

Our circle used to be five but then, we lost one of our member.

Hindi pa nga rin ako makapaniwala sa biglaang pagkawala niya.

“Hoy beh, kamusta pala klase niyo kanina?” bigla na lang sumulpot ang kaibigan kong si Gina sa gilid namin.

She's talking to me.

“Okay lang naman.” I said, panandalian ko pang itinaas ang dalawang kilay.

“Okay lang? Eh balita ko nga masungit prof niyo eh!”

Nakisabay ako sa tawa nilang dalawa. Masaya naman sana kaso may kulang.

“Hey bro, kamusta ka? It's been a long time, huh?” bati ni Lewis nang makalapit ito sa akin. Panandalian pa itong nakipag-kamay sa akin.

As we walk in the corregidor of this building, marami kaming mga naririnig na bulungan.

“Christine. Bakit sila nakatingin sa atin? I mean, bakit parang nagtataka sila? May alam ka ba sa nangyayari?” I asked one of my friends.

Sa kaniya ako laging nagtatanong patungko sa tsismis. Siya kasi ang Marites nang grupong ‘to.

“Wala akong alam, Gian. Ang alam ko lang ay mayroong exchange student na kamukhang-kamukha ni Ken.” Napakunot ako nang kilay sa sinabi niya. Sabay-sabay kaming napahinto sa paglalakad.

“Mga beh, teka lang. Hindi ko pa naman nakikita ‘yung guy. Baka oa lang talaga silang magsalita!” She laughed.

Hindi ko nakuhang makipag-sabayan sa mga tawanan nila dahil bigla na namang nilunod nang mga tanong ang isipan ko.

What if they're related with each other? I mean, what if he lied to us na patay na siya to surprise us? Ang sabi niya kasi noon sa amin ay kapag nagkita-kita na ulit kami ay bongga ang entrance niya.