Yine açmıştım gözlerimi karanlığa. Herkes aydınlık bekler değil mi? Ama ben karanlıktayım. Bitmemiş, sonu görünmeyen bir karanlık. Hiç yaşanmamış gibi davranarak yaşıyorum hayatı. Ben, ben olmadan kimsesiz yaşıyorum. Herkes yanlış anlıyor anlattıklarımı. Gerçekleri bilmiyorlar. Belki ben yanlış kişileri seçiyorum arkadaş olarak. Ne kadar uğraşsam o kadar boş geliyor hayat. Şimdi bir psikolog var yanımda. Çocukluğumu soruyor bana, yaşanmayan yaşayamadığım çocukluğumu. Anlatmaya başlıyorum.
(...)
İşte sonra bitiyor çocukluğum, başlıyor karanlığım. Gözlerimin önünde o gece. Çığlıklarım, göz yaşlarım. Anlatsam mı? Bilemiyorum. Ya anlamazsa beni. Ya deli sanarsa. Bilemiyorum hayatımı. Durgun bakışlarımı. Her gözümü kırptığımda yeniden geliyor aklıma kanlar içinde olan sevgilim. Son sözleri beynimde yankılanıyor. Neden bırakıp gittiği beni? Sebep olan şeyi düşünüyorum kuşkusuz. Hiç durmadan. İçim içimi yiyor kısmen. Anlamış olacak ki garip bakışlar atıyor bana. Anlatmak zorundayım sanırım.
~Herşey çok güzel gidiyordu. Sevgilim ben ve ailesi. Çok seviyorduk birbirimizi. O gün 3. yılınızı kutlayacaktık. Giyindim, hazırlandım. Herşey çok güzeldi. Taki...
- Evet sizi dinliyorum, devam edin.
~Taki telefonuma bir mesaj gelene kadar. Mesajda benim bir abim olduğunu söylüyordu. Yıllar önce beni terkeden ailem şimdi beni bulmuştu. Belki çok saçma gelecek ama hiç düşünmeden cevap verdim. "Neden şimdi?" diye. Bana eski evlerinin yani evimizin yandığını söyledi. O sırada yangında öldüğüm söylenmiş onlara. Annem çok üzülmüş, hastaneye kaldırılmış. Babam perişanmış. Abim zaten kendinde değilmiş. Her neyse bir abim olduğunu öğrendim. Sevgilime söyledim. Çok sevindik. Sonraki gün buluşacaktık. DNA testi yapacaktık. Tabi nereden bilebilirdim benim değil sevgilimin abisi olduğunu. Herkes şaşırmıştı. Aradan 2-2,5 yıl geçti. Herkes iyiydi. Sonra bir anda kaçırıldım. Bana seni asla bırakmam dedi kaçıran kişi. Yüzünü görmüyordum. Ses tanıdıktı ama tanıyamıyordum. Sonunda 5-6 gün geçti. Kapı kırılma sesi duydum. Bu sevgilimdi. Koşarak ona sarıldım. Nerden bilebilirdim ? Onun canlı bedenine son kez sarıldığımı. Bir silah sesi duyuldu. Sonra sıcak bir sıvı hissettim. İçeri bir anamda polislerle doldu. Ben hala şoktaydım. Kan sevgilimden geliyordu. Vurulmuştu. Öz abisi tarafından. Düştü kollarıma. Son kez bana bakıp şöyle dedi."Merak etme, ben zaten ölüyüm sadece gözlerimi kapattım." Ağlıyordum, hiç durmayacak gibi. Hiç susmayacak kadar. O güzel gülüşü ile kapatmıştı gözlerini. Belki bir daha göremeyeceğim gülüşüne son kez baktım. Öptüm yanağından. Herşey bitmişti. Cenaze günü geldi. O toprak onun üstüne atılırken bende gömülmüştüm karanlığa. Üçü bucağı olmayan tek ışık kaynağını kaybetmiş olan karanlığım ben. Hiç unutulmayacak acıları olan...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
Bu sanırım biraz kısa ama olsun ayrıca ilk duygusal yazım. Umarım beğenirsiniz. Vote atmayı unutmayın alta kardeşimin sevdiği şarkılardan birini bırakıcam. Dinleye bilirsiniz isterseniz. Bb👋...
