Chapter 2

197 18 13
                                    

𝐜𝐡𝐚𝐩𝐭𝐞𝐫 𝐭𝐰𝐨
𝐎𝐅 𝐏𝐑𝐈𝐃𝐄 𝐀𝐍𝐃 𝐇𝐔𝐍𝐆𝐄𝐑

TUMAYO NA ako habang naiiyak sa inis kasi alangan namang lumuhod na lang ako magdamag dito!?

Muling umihip ang gabing hangin kaya't namatay ang kandila sa paligid pero hindi ito naging hadlang para makita ko ang mukha niya. In the dim light, I could make out the figure of a man standing by the doorway, his face partially hidden in the shadows. As the moon peeked through the clouds, its ethereal light illuminated his features. His messy black hair fell over his forehead, framing his cold blue eyes and sharp features. A glimmer of silver caught my eye, a piercing on his ear that seemed to symbolize the sun itself. Pero nang bumalik ang kandila wala na siya.

Naiinis at naiiyak kong sinipa ang statue ni Hael at hindi sinasadyang nalaglag ang ulo niya. Hindi pa pala tapos itong gawin but I don't care! Bahala sila magulantang diyan.

Kinuha ko ang unan na ginamit ko sa pagluhod at tinabi sa gitna. I crossed my arms and sat with a loud thud. My brows are furrowed as I wait for him. Gusto ko ipaliwanag ang sarili ko na hindi ako baliw katulad ng iniisip niya! Halatang halatang hinuhusgahan na ako eh!

Tinitingnan ko lang naman kung may sasagot sa tawag ko kasi ibig sabihin non totoo ngang may nagligtas sa'kin at hindi ko guni-guni ng maramdamang may nagbuhat sakin pero wala! Ibang demonyo yata natawag ko. Lumalalim na ang gabi pero wala pa rin siya. Nasan na ba yun? Mamaya na siya bumalik sa kauri niya at kausapin ako. Nilalamok na ako oh!

Nagliwanag na lang ulit sa labas wala pa rin siya. Napabuntong hininga na lang ako para kalmahin ang sarili at tumayo na. Pinagpagan ko ang suot kong simpleng bestida at binalik ang unan. Tiningnan ko saglit ang statue ni Hael, hindi naman niya ako sinaktan noong maliit pa ako kaya sige na nga.

Humuhuni na ang ibon sa labas ng napagpasyahan kung umalis sa simbahan. Kusang nawala ang inis ko ng mapagmasdan ang labas. May iilan na nagbubukas ng bahay nila at paninda habang 'di makahulog karayom ang pamilihan sa dami ng tao. I look up at the dotted leaves and cover my eyes to stare at the warm sun. I couldn't help but smile.

The world is beautiful.

How many lives did the god and goddess ruin to make it beautiful, hm? Because they ruined mine for a sin I haven't done and never did to maintain their peace.

I looked up and saw people with smiles on their faces, each keeping themselves busy. It made me smile too. It's okay. No one would hurt me here. I'll survive this time.

While observing my surroundings, I finally decided that it would be best to find a home first, a job, and food to live in this world. It was easy to understand that this world revolves around something called 'money' and I need it to survive. Kailangan ko ng maraming maraming pera!

Kaya excited akong nag obserba kung saan makakahanap ng matutulugan. I noticed the hostile gaze of people, maybe because my cloak look dirty. Hindi ko na masyadong pinansin yun ng makasagap ng lugar na pwedeng matulyan. Dumiretso na ako sa Inn at binigyan ng excited na ngiti ang landlady na may malaking nunal sa pisngi. Pero ng maalalang galit nga pala ako sa kanila ay nawala ang ngiti ko at tinaasan siya kilay.

"Show me around," I said with a cold voice - no, it was rather an order. Her hostile gaze changed, and she lowered her head. She led me the way, and I followed.

My eyebrows raised as I saw the inside. It was a small room with a bed, a chair with a table, and probably a door to the bathroom. I covered my nose. It smelled like poverty.

She started to tour me around as if there was more to see. I glanced at the bed and nodded. Sige, pwede na. Mukha naman kumportable ang kama tsaka ayaw ko namang matulog sa labas.

Naabot mo na ang dulo ng mga na-publish na parte.

⏰ Huling update: Jul 07 ⏰

Idagdag ang kuwentong ito sa iyong Library para ma-notify tungkol sa mga bagong parte!

Amethyste of Summer SolsticeTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon