-Geride bir gülüş hakkım kalmıştı. Onu kullandım bugün . Ağladım , ama geçsin diye değil. Çünkü biliyordum ki ağlayınca bile geçmiyordu. Sadece ağlıyordum, öylesine , içten içe. Yarım saatte olsa rahatlıyordu insan. Belki de bir kabullenişti bu, belki de intihara teşebbüstü ağlamak. İçime sıgdıramadığım şeyler var. Hangi birini saysam bilmiyorum ama bu son. Yani yazacak hiçbir şey kalmadı artık. Ben anladım , sen benim yaptığım en güzel hataydın. Yaptım ve sonucuna katlanmam gerektiğini biliyorum. -ki katlanmak ne ki her gece için parçalanana kadar ağlayıp dur yatağın içinde. Ama şikayet bile etmedim senden gelen her şeye . Sadece bu sefer senden vazgeçtiğimi anladım. Yolda yürürken , yemek yerken , ders çalışırken seni düsünürdüm öncelerı, bunları yaparken şimdi düsündüğüm tek şey -değer miydin? Yani artık daha basit oldu her şey. Basit yaşıyorum artık. Günün sonunda öleceğim gibi, öyle... Sana dokunamadım o ayrı olay. Hani bi anımız olmadı birlikte ama olsun canın sağ olsun. Hadi kokunu bile koklayamadım içim yanarsa buna yanar . Bir yerde bir izin olsaydı ona bile razıydım ben. Ama olmadı be insan bekledikçe sevmiyor, sevdiğini sanıyor. Aksine sıkılıyor. Her gün bir adım daha geri atıyor. Bendw öyleyim işte ölmüsüm haberim yok . Neyse uzatmaya gerek yok. Bakma sen böyle yazdığıma ne kar vazgectim desem de içimde bir yerde en derinde en içte sen varsın kalp ağrım.
ΔBugün de koklayamadım kokunu
Bi gün daha gitti ömrümdenΔ
