RUTUBET

B1: TEK BAŞINA

28.02.2021
06.30

Bakıyordum...
Karşımda duran soğuk ifadeye bakıyordum.
17 yıllık yorulmuş bir hayata bakıyordum.
Odamın köşesinde sürekli karşısına geçip zihnimin köşesinde olan ve tozlanmış raflarında bulunan anılarımı düşündüğüm boy aynasının önündeydim yine. Öylece kendimi inceliyordum. Dakikalarca, zamanımın ne kadar kaldığını düşünmeden kendi yansımamla bakışıyordum. Bakıyordum, ama göremiyordum. Dışarıdaki hayatın benden iğrenmesini gerektirecek bir özellik aradım kendimde. Bulamadım...Cidden...Neydi benimle alıp veremedikleri? Neyimi beğenmiyorlardı?Düşüncelerimi boşverip tekrar aynaya odaklandım. Baktım ama bu sefer bir şey gördüm. Dünya üzerinde bulunabilecek en gereksiz insanı...kendimi gördüm. Kendimi süzüyordum yine, ama bu kez dışarıdan birinin gözü ile. Her gözgöze gelişimizde bir kez daha tiksiniyordum kendimden. Resmen bu hayata yaşayıp ölmek için değil de ölü yaşamak için gelmiştim. Artık sorgulamıyordum bile. Neden sorusunu çürütmüştüm beynimde.

Ben bunları düşünürken alt kattan annemin sesi geldi: "Arya, kahvaltı hazır. Sen de hazır olup gel bir an önce!" Saçımı toplayıp okul formamım son düğmesini de ilikledikten sonra merdivenlere yöneldim. Gözlerim tırabzanlara kaydı. Her çocuk küçüklüğünde merdivenin tırabzanlarından bir kez de olsa kaymıştır. Ben bırak o tırabzanlardan kaymayı, küçüklüğümde neşeli bir aile ortamı bile görmemiştim.

Ben henüz 6 yaşındayken annem ve babam ayrılmıştı. Nedenleri ise annemin babamı aldatmasıydı. Annem bu kadar kötü bir şeyi babama nasıl yaptı hâla anlamıyorum. Bir diğer anlamadığım şey ise vasiyetimin nasıl böyle bir kadına verilmiş olmasıydı. Annem babam ile ayrıldıktan kısa bir süre sonra çok çalıştırıp az para veriyorlar bahanesi ile işten ayrılmıştı. Ben işin gerçeğini çok sonradan öğrenmiştim. Meğerse patronu anneme başka bir iş önermiş. Hayat kadınlığı...
Annem ise para gözünü kör ettiği için sorgulamadan kabul etmiş. Bu gerçeği şans eseri öğrenmiştim. Öğrendiğim zaman yaşadığım o şaşkınlığı ve utancı asla unutmam, hâla arada aklıma gelir ve midem karıncalanmaya başlar. Beni bu derece hayattan soğutan bir kadınla "annemle" aynı evde yaşıyordum. Annemin yerine ben utanmıştım o zaman. Bu travmayı hayatımın sonuna kadar atlatamayacağımı düşünürdüm hep. Ama bir süre sonra insan alışıyor. 11 yaşında, daha ortaokula yeni geçme zamanlarımda alışmaya başlamıştım bu sevimsiz hayata. Artık büyüdüğümün farkındaydım. Çok da büyük olmasam da olgun düşünebiliyordum. Annemden daha akıllı kararlar veriyordum en azından. Çok olaylar atlattım tek başıma. Kaç gece yastıklarım sırılsıklam oldu hatırlamıyorum bile. Kaç sabah gözlerim şiş bir şekilde aynadaki kendimle bakıştım... Öylesine nefret ediyordum ki hayatımdan, bir an önce geçip gitmesini bekliyordum.

Düşüncelerimi sonra tekrar tekrar düşünmek için zihnimin tozlu raflarına tekrardan kaldırıp odamdan çıktım. Merdiven basamaklarını somurta somurta indim ve mutfağa doğru yöneldim. Annem önüme tostumu koydu. Ardından yüzüme bile bakmadan telefonunda birini aradı. Telefonu kulağına dayayarak mutfaktan çıktı. Her zamanki gibi yalnızdım. Şimdi ailecek sabah kahvaltısını yapmak varken taburede oturmuş kuru tostumu yiyordum. Bir yandan da kulaklıklarımı kulağıma takmış Teoman dinliyordum. Şu hayatta bana zevk veren nadir şeylerden biriydi müzik dinlemek. Kısa süreliğine de olsa olumsuzluklardan uzaklaşır, kendini ritimle birlikte hayatın akışına bırakırsın. Böylesine huzur verici bir aktiviteyi asla kaçırmazdım. Ne zaman boş bulunsam kulaklıklarıma sarılırdım. Ben zevkle müziğimi dinleyip tostumu yerken bir anda bir ses müziğin sesini bastırmaya başladı. Kaşlarımı çattım ve sağ kulağımdan kulaklığı çıkardım. Annem biriyle telefonda kavga ediyordu:

-Bana ertesi gün para hesabında olacak demiştin. Hani kaç gündür para yatmıyor hesabıma? Sen dalga mı geçiyorsun benimle! Ne demek bir aksaklık olmuştur! Karşında saf yok!