Het was een rustige dag, een briesje ging langs mijn lijf, waar door mijn haren een beetje mee wapperde. Ik was in de stad, over een uurtje moest ik weer werken, helaas. Starbucks, zal je denken dat het leuk was, beetje dingen serveren, maar nee, het was harder werken dan iemand zou verwachten. Maar goed, dit moest ik wel blijven doen, ik kon niet zomaar ontslag gaan nemen. Dan zou ik mijn huis niet meer kunnen betalen, nou ja, over een tijdje dan niet meer. Ik had nog wel spaar geld, maar daar had ik ook wel een heel deel van uit gegeven aan de verhuizing, die inmiddels al zo'n jaar geleden plaats had gevonden. Toen ik zestien was, en mijn diploma hoorde te halen maar niet had, was ik nog al in de put. Ik had nauwelijks een band met mijn familie, alleen mijn broer keek nog naar me om. Mijn ouders die waren beide druk met werken, en andere familie leden ging ik nooit heen. En mijn vrienden? Die lieten me allemaal vallen, omdat ik geen tijd meer voor ze had. En als ik tijd voor ze had, hadden hun wel weer iets waar door we niks konden af spreken. In deze stad had ik ook nog niet echt vriendinnen of iets, maar ja, ik werkte ook alleen maar, anders voelde ik me alleen. Alleen uit gaan of iets wou ik ook echt niet. Maar ja, de winkels hier waren wel geweldig, een puntje wat ik niet echt had in Nederland. Terwijl ik een fashion shop in liep keek ik even op mijn mobiel, nog 50 minuten had ik nog maar.
