ითახიდან განოვდივარ და ვხედავ რომ სახლში ავრორა შემოდის მხრებზე პირსახოცი ეფარა და კარებში ყველა შემოყვა თმა სველი აქვს და ნიკაპი უკანკალებს ერიკი ზურგიდან ეზუტება და ისე უყურებს თითქოს ვინმე მოკვდაო, მე ჩქარი ნაბიჯებით კიბეებზე სირბილით ჩავდივარ და იმ წამსვე გრეისს ვახტები ხმადაბლა ვეკითხები
- რა ხდება?
გრეისი: ჩემი მთელი ცხოვრების 40 წუთი უაზროდ გავხარჯე თანაც ავრორასთვის
ახლა ვხვდები ტყუილად ვფიქრიბდი რომ საშინელი ადამიანი ვიყავი იმის გამო რომ არ მანაღვლებდა ავრორას ბედი, ბებო აქ რომ იყოს კითხვებით არ დაასვენებდა ავრორას ყველას შეიძულებდა და ყველას ყველაფერზე ეჩხუბებოდა ავრორას კი ჩაიხუტებდა ისე თითქოს არასდროს უნახავს. ბიძა ჩამოჯდა შუბლს ისრესს რაღაცის თქმა უნდა მაგრამ ჩერდება რომ ავრორა არ გალანძღოს არავინ არ ლაპარაკობს მაგრამ ძალიან ხმაურიანი სივუმეა რაც დიდხანს გრძელდება, გრეისი ხელს მკიდებს და ოთახისკენ მიმათრევს,
ოთახში ავდივართ თუ არა იწყებს
- ღმერთო ჩემო არც კი მჯერა საეყოდბროგორ იქცევა და ამის შემდეგ ისევ საყვარელ ვიკიშვილად რჩება მინდა უბრალოდ დრო უკან დავაბრუნო და იმ მომენტში როცა მამამ ნერვიულობა დაიწყო მეთქვა რომ დამშვიდებულიყო და ისევ იქ დავრჩენილიყავით,
ჩემთვის ვფიქრობ ისეთი რაღაც მოხდა ავრორას მადლობელი ვერ რომ გაქრა.
მე: ოდესმე დამშვიდდები?? მომიყევი რა მოხდა დავიტანჯე
გრეისი: კარგი კარგი ჰო, ჯერ ის მოხდა რომ შუა ტყეში ვიპოვეთ სასმლის ბოთლით თანაც სულ გაწუწული მთლიანად სველი იყო, არ გვიყვება სად წავიდა ან რამოხდა მაგრამ ეტყობოდა იმდენი დალია თვითონაც არ ახსოვდა რა გააკეთა.
ვნანობ რომ მასსე ვინერვიულე როგორ იქცევა ბავშვი ხომ არ არის.
- რა უცნაურია ღმერთო... უბრალოდ არ ვიცი რა ვთქვა როგორ დაუშვა ამხელა შეცდომა თვით იდეალურობამ
ცინიკურად ვამბობ და მეღიმება შემდეგ ნერვებ მოშლილ გრეისსაც ეცინება და ორივე ვკისკისებთ. იმდენად აჟიტირებული ვარ ლუკასის და ჩემი ამბავის შემდეგ რომ მინდა გველაფერი აქ და ახლა მოვუყვე მაგრამ ლუკასმა მთხოვა რომ არაფერი არ მეთქვა და მეც თავი შევიკავე.
