Zanim odejdziesz

1. Prolog

Kiedy świat pogrąża się we łzach, słychać jak liście w koronach drzew szepczą uderzane kroplami wody. Zdaje się wtedy słychać jakby czyjś cichy szloch. Wystarczy zamknąć oczy a szum wypełnia ludzkie uszy i głowy. Po mimo tego, ten dźwięk daje dziwne uczucie ulgi, wytchnienia. Spowolnia się ciało, spowalnia się świat. Odpływasz...

Ciemna podłoga ozdobiona misternym wzorem surowego drewna.
W pokoju stoi kilka mebli. Łóżko zaścielone atłasową pościelą oraz głęboki fotel z poduszkami. Wszystko skąpane w kolorach ziemi i beżu przełamanego subtelnie czerwienią oraz czernią. Okno lekko uchylone zaprasza do środka chłód nocy powiewając delikatnie firanką. Ceglany kominek stojący na wprost łóżka już dawno wygasł pozostawiając w swoim wnętrzu resztki drewna i popiół. Za oknem w oddali majaczyły latarnie, które swym bladym światłem wabiły owady zachęcając je do tańca. W pokoju obok fotela na podłodze stoi butelka wina. Jest odkorkowana i do połowy pusta. Wino nęci subtelnym aromatem dojrzałych winogron z nutą owoców jagodowych.

W fotelu wśród poduszek siedzi mężczyzna. Jego ciało okryte satynowym szlafrokiem pięknie ozdabiało wiekowy mebel. Kolor jego ciała tworzył wyrazisty kontrast. Skóra w kolorze białej, angielskiej porcelany. Unikatowy. Mężczyzna nieśpiesznie rysuje w powietrzu koła dłonią, w której trzyma kieliszek wypełniony odrobiną wina. Aromat alkoholu, z każdym ruchem staje się wyrazistszy. Jego kształtne usta stały się podparciem dla palców drugiej dłoni. Jego opuszkami nieśpiesznie, muska wargi niczym maleńkich poduszeczek. Jego na w pół przymknięte powieki skrywają dwoje oczu koloru gorzkiej czekolady. Wciągające, mistyczne, głębokie..

Zewsząd tłoczy się cisza. Spokój z każdą chwilą staje się ciężarem nie dozniesienia. Atmosfera przygniatając oddech w piersi nie rozluźnia się, wręcz przeciwnie, przypomina dzikiego kota skradającego się, wyczekującego chwili by zaatakować...