O an beynime kurşun yemiş gibi hissettim hızla odadan çıktım. Korkudan ne yapacağımı bilmeden akrabalarımın yanına gittim. Gözlerinin kapandığını söyleyince olağanüstü bir durumun olmadığını söylediler ve cenaze için hazırlıklar yapıldı. Daha olayın şokunu üstümden atmadan morg tarafına baktığımda morgun giriş kapısından babam bana kızgın bir gülümsemeyle bana bakıyordu. Abime seslendim ama orda bişey görmediğini söyleyerek hayal gördüğümü söyledi ve yanındaki akrabalarla konuşmaya devam etti ama ben hala onu görüyordum. Babamın yanına biri daha eklendi ve biri daha ve sayamadığım daha birçok kişi. Korkuyordum ve bunların bir hayal ürünü olduğunu düşünüyordum.Uzun bir süre bana baktılar ve tekrar içeri girdiler. Cenaze töreni bitti ve abime beni eve bırakmasını istedim. Anahtarı ayakkabılığa fırlatıp Koltuğa uzandım ve olanları düşündüm. Televizyonu açtım. Uyumuşum. Cam tıkırtısı sesine uyandım. Hava kararmıştı. Televizyonun ekranı mavi olmuştu. Korkmaya başlamıştım. Pencereye koştum ve perdeleri açtım. Aşağıda babamın yine aynı gülümsemesi ve yanında da komşunun çocuğu yekda bana gülümseyerek bakıyorlardı. Hemen içeri girdim ve ışıkları açtım. Sonra küfür ederek evden çıktım. Aşağıya indiğimde sadece yekda vardı. Bana sinir bozucu bir ifadeyle "o geri doğmak istiyor " dedi. Ardından annesi pencereden ona seslendi ve koşarak eve gitti. Eve girdim ve ne olduğunu anlamaya çalıştım. Bunları düşünürken kapı çaldı. Gelen annemdi. Gelir gelmez mutfağa geçip yemek hazırlamaya başladı. Ben de odama geçip bu olanları düşünüyordum. Acaba hayal ürünümüydü bu yaşadıklarım. Yoksa şizofreni miydim. Bunları düşünürken annem yemek hazır diye bağırdı. Yemek yiyecek halde değildim. Erkenden yatacağımı söyleyip uyumaya çalıştım. Sabaha karşı uykuya dalmışım.
