Temur'dan
En sonunda anamın odasına geldik.
Temur: kolay gelsin.
Ulu Ece: hoşgeldiniz oğul. Hayrola ne işiniz var burada
Kaya: size bakmaya geldik e tabi bir de gelinlerimiz almaya geldik.
Tutkun ve Akkız sinirlenmiştir.
Ulu Ece: Çolpan Han'da izin verirse alın o zaman.
Çolpan Han: benim için bir mahsuru yok.
Akkız ve Tutkun mecburen teginlerle giderler.
Akkız: bizi neden buraya çağırdınız?
Kaya: konuşmak için.
Tutkun: ne konuşacağız ki?
Temur: bizi.
Tutkun: olmayan bir şeyin nesini konuşacağız?
Temur'un kalbi paramparça olmuştur. E tabi sevdiğinden böyle bir şey duymak her yiğidin harcı değil kalbim paramparça oluyor, boğazın düğüm düğüm oluyor ve en kötüsüde canın yanıyor.
Temur hemen kendini toparlar ve Tutkun'a cevap verir.
Temur: yok olduğunu nereden biliyorsun?
Tutkun: var mı?
Temur: en azından bir yerlerde vardır belki.
Tutkun: belkiyle olsaydı...
Tutkun ve Temur arasında ufak bir bakışma gerçekleşir.
Akkız: e ne konuşacaksak konuşalım da gidelim artık.
Kaya: aslında biz konuşmaktan çok birbirimizi tanıyalım istiyoruz.
Tutkun: üstüste peki bizim tanımak istediğimizi nereden çıkardınız?
Temur: yüreğinin sesi buraya kadar geldi oradan anladık.
Tutkun: ne diyormuş yüreğim
Temur: bu evliliğin olması çok iyi oldu bu sayede karşısına çıktığım Gök tegini ile evlenebilicem der.
Tutkun: ne kadar yalancıymış ya.
Akkız: neyse hadi biz de saraya gidelim artık.
Kaya: nereye ya daha yeni geldik.
Akkız: siz kalan size gelin diyen mi var.
Tutkun: hadi.
Gök Saray
Temur odasına gider ve Tutkun'un söylediklerini düşünür. Kalbi acır nefesi kesilir gözlerindeki yaşı tutamaz artık gücü kalmamıştır düşündükçe kalbi paramparça olur hançerler saplanır sanki güneşi batmış ayçiçeği gibidir nereye döneceğini bilemez.
