Στα γνωστά λημέρια, κοινοποίησης χαράς.
Στους χώρους που αισθανόμαστε οικία, σαν παιδιά.
Στις γωνιές, της ανθισμένης έκφρασης.
Σε ανιδιοτελής σκοπούς, με κέρδη ευεξίας και μυστικά που ξεπρόβαλλαν την ειλικρίνεια, ως αρετή.
Γλυκός αέρας σκέπαζε την λογική.
Στην ανοιξιάτικη καλησπέρα κοκκινίζουν τα δάκρυα, σαν το μεγάλο μυστικό, που δεν μπορεί να υλοποιηθεί στο κάλεσμα της φτωχής σκέψης.
