Блізкія сябры?

***

      Над зямлёй панавала ноч. Месяц быў у самым сваім піку, а неба — абсыпана вечна падпаленымі маленькімі белымі агеньчыкамі. На небасхіле не было ні воблачка — нішто не перашкаджала любавацца начной прыгажосцю зямлі. Хоць і было змярканне, але святло, адлюстраванае месяцам, асвятляла сабой усе зямныя прасторы. У гэты час, нейкія жывёлы, якіх можна злічыць па пальцах адной рукі, блукалі па мясцовасці, а ўсе астатнія — спалі.

      Дзве гіены, якія адправіліся па дапамогу ў далёкія землі Дрэва жыцця, спакойна спалі ў яшчэ ўвечары знойдзенай пячоры. Амаль спакойна...

      Адна з гіен прачнулася, гэта быў Джанджа. Ён прагна хапаў паветра. Яго на працягу ўжо некалькіх тыдняў, хоць і з рознай перыядычнасцю, трывожылі кашмары аб некалі пераможаным вораге — Шраме. Менавіта з таго дня, калі Каян прагнаў вогненнага льва з дапамогай духаў вялікіх каралёў мінулага, якія здзейснілі справядлівы суд над ім. Джанджа бачыў сны з яго вяртаннем, і аб трагедыях, звязаных з ім. Аддыхаўшыся, ён павярнуў галаву ў бок Джасіры, якая, як здавалася, спакойна спала ля процілеглай сцяны.

      «Гэта быў кашмар...» — гледзячы на яе, пранеслася ў галаве Джанджы. Ён стаў на лапы, злёгку пацягнуўся і выйшаў на парог пячоры, каб пакінуць у баку сон і падыхаць паветрам, якога нібы не хапала для яго.

      Яго вачам адкрылася ўсё хараство ночы: шматлікія зоркі і адзінокі месяц, які асвятляў сабой тутэйшыя віды. Ён удыхнуў свежае паветра, якое даносілася з невядомых яму далёкіх зямель, і адчуў, як лёгкі ветрык гуляе з яго грывай. Цяжка ўздыхнуўшы, Джанджа сеў і пачаў глядзець на карціну, якая прадставілася перад ім. Ён працягваў так сядзець каля пятнаццаці хвілін. Цалкам супакоіўшыся, Джанджа пачаў ціха разважаць услых:

      — Чаму мне сняцца сны аб Шраме? Ці могуць яны быць прарочымі? — пытаў ён сябе. — Спадзяюся, што не. Бо калі Шрам вернецца, то... — ён не паспеў дагаварыць, як пачуў гукі, якія даносіліся з пячоры. Яны былі падобныя на неразборлівае мармытанне. Ён паглядзеў у бок, адкуль сыходзілі гэтыя гукі, і ўбачыў, як Джасіры варочалася з аднаго боку на іншы, нешта кажучы, што Джанджа так і не змог зразумець, ды і амаль не чуў. Але ён мог выказаць здагадку, што ёй, хутчэй за ўсё, сніўся кашмар, бо голас яе быў усхваляваным, нібы яна была чымсьці занепакоеная ў сне.

      Джанджа ўстаў на лапы і павольна накіраваўся да яе. Калі ён падышоў, яна спыніла варочацца, і праз пару секунд Джасіры рэзка прачнулася з усхваляваным і напалоханым тварам — Джанджа тузануўся ад нечаканасці. Яна прыняла сядзячае становішча і апусціла галаву, так і не заўважыўшы свайго сябра, які стаяў побач. Джанджа ўбачыў, як у яе пачалі наварочвацца слёзы. Некаторыя ўжо патроху падалі на халодны і каменны пол пячоры, а іншыя — увабіраліся ў шэрсць. Ён не ведаў, што рабіць. Ён упершыню бачыў яе такой. Джасіры, якая заўсёды была такой вясёлай і пазітыўнай, часцяком смелай, цяпер сядзела напалоханай і плакала. Джанджы было няёмка, ён хваляваўся за яе.