Ik voelde me nog steeds misselijk, die geur van sigaretten bleef maar in mijn neus hangen. Maar ik was vooral bang dat er iemand zou terug komen en mij dit nog eens zou proberen aan te doen. Dat mijn leven een puinhoop was wist ik goed genoeg,maar dat ik nog eens door een hel moet gaan en moet boeten voor weet ik veel wat, gaat me te ver.
Die avond lag ik in mijn bed te denken aan hem,die ene die lieve die knappe die alles voor me betekende ,ja ik heb het over Sander. Ik had nog steeds niets van hem gehoord en met het voorval eerder deze dag zeiden de dokters dat het psychologisch misschien beter was om me nog een paar nachten hier te houden. En daar ben toch wel blij mee stel je voor dat ik vandaag wel was weggegaan en dat ze me uit het ziekenhuis hadden te pakken gekregen ,dan zou ik nergens hebben gestaan en zou ik misschien nu al zwaar verwond zijn. Het was ondertussen al 1:00u en steeds had ik niks van Sander gehoord, ik werd me de minuut ongeruster. Zou hij...,nee zo'n gedachtes mag ik me niet voor de geest halen. Maar hij is bij Jonas geweest, Jonas zou toch niet..
Ik kreeg het helemaal benauwd en ik voelde mijn hart sneller kloppen. Het was allemaal mijn schuld, als ik niet zo dom was geweest om weg te rennen zou er niks gebeurt zijn. Ik blijf mezelf de schuld geven ook al weet ik niet eens zeker of er wel iets gebeurt is. Met die vreselijke gedachtes besluit ik om toch maar te gaan slapen.
JE LEEST
Buitenlucht
Teen Fictionhey iedereen dit verhaal is geschreven voor mensen die het al eens moelijk hebben gehad maar er toch door zijn gekomen
