"Ape Rizz cakap ni?!". Jerit Najah (Umi).
"Umi..".
"Rizz ni kenapa? Tiba-tiba je cakap macam tu".
"Umi, tolonglah faham keputusan Rizz. Rizz merayu sangat dekat umi. Rizz bukan nak tinggalkan umi, tak". Rizz menghembus nafas. "Langsung tak pernah pon benda tu lalu kat fikiran Rizz. Tapi kali ni Rizz cuma nak jadi macam yang abi cakap. Rizz nak capaikan impian abi. Selama ni Rizz selalu abaikan apa yang abi cakap, jadi kali ini Rizz nak sangat buat apa yang abi nak". Rayu Rizz sambil memeluk uminya. Btw maksud Rizz yang abi nak tu (last note yang abi bagi dalam bab 5).
"Habis tu, kalau Rizz nak pergi.. Siapa yang nak jaga umi? Siapa yang nak temankan umi bila seorang. Siapa?! ". Tangisan umi semakin deras. Sedih. Dia sedih bahawa anaknya lagi ingin meninggalkannya. Seperti mana suaminya meninggalkannya.
"Umi, Rizz janji". "Rizz janji Rizz takkan pergi lama".
...
Hari demi hari. Tiba masanya untuk Rizz bergerak keluar negara demi mencapai impian abinya. Yes, Rizz nak sambung belajar dekat luar negara. That's why umi sedih. Ye la, siapa je tak sedih bila anak nak pergi jauh. Kan?
"Kau dah habis packing ke?". Soal Arfan.
"Dah".
"Baju semua dah masuk?".
"Dah".
'ZIP'. Rizz menutup bag luggage nya."Good, now kita tinggal nak gerak ke?? Uish dah tak sabar aku ni".
for your information, Arfan pon nak ikut juga Rizz ni. Bak kata Arfan, di mana ada Rizz di situ ada dia.
"Ye".
"Kau asal? Balas sepatah je dari tadi? Ada yang tak kena ke?".
"Tak, aku cuma risaukan umi". Balas Rizz.
"Tu je? Lah tak payah la nak risau sangat. Kan makcik kau dah setuju nak jaga umi kau. Relax la bro".
"Kau tak faham, Arfan. Umi aku tu dah ada symptom dementia. Lepastu doktor saran aku supaya selalu berada dengan umi, takut dia lupa semua benda". Maklum lah umur uminya sudah mencecah 70 tahun.
"Takpe kita doa je baik-baik". "Jom ah gerak, nanti lambat".
Rizz dan Arfan menyalami umi dan keluar daripada rumah tersebut.
"Umi Rizz jalan dulu, tunggu sampai Rizz pulang tau!".
"Rizz jangan lama sangat tau!".
Rizz hanya mengangkuk kepalanya dan melambai tangan.
...
1 year later..
"Puan? Puan Zaara boleh dengar ke suara saya?". Panggil seorang jururawat.
"Saya.. Saya kat mana ni?". Mataku dikelip beberapa kali.
"Puan berada di hospital sekarang. Tunggu sekejap eh saya nak panggil doktor".
"Doktor, betul ke saya kat hospital?". Kenapa aku tak ingat apa-apa ni.
"Ye, puan dah koma selama 1 tahun".
"Huh?! Sa- satu tahun?!". "Doktor kenapa saya tak ingat apa-apa. Macam mana saya boleh koma?". What koma?
"Puan tak ingat ke?". Soal mereka.
"Tak, satu pon tak".
"Zaara?!".
Doktor dan jururawat itu berlalu meninggalkan ku selepas nama ku dipanggil oleh seorang lelaki itu.
YOU ARE READING
Until we meet
Short Story"Have we ever met?". Soal rizz edra "Nope, i don't think so?". Balas zaara aisyah. "Siapa tu?". Soal Arfan. "Tah la". Balas Rizz ringkas "Habis tu apa kau cakap dengan dia?". Tanya Arfan lagi. "Nothing". "Kenapa awak selalu ikut saya eh?". Soal Zaar...