Ayrilmalari bir yandan iyiydi. Ayrilsada benim olmayacak. Biliyorum ama baskasina sahip olmamasi beni en azından mutlu ediyordu. Yıllar gecsede bırakamiyordum bilmiyorum ama beni ona baglayan birsey vardi. Neyapsamda vazgecemiyom ondan.
Kurdugum hayaller imkansizdi. Hic bir zaman gerceklesmeyecekti. Ama nasip Allahın işi belli olmaz belki olur belki hic olmaz. Ondan sonra zaten hic gorusemedik. Gorusmemiz imkansizdi. Beni en cok mesafeler üzdü. Keske olmasaydi bu mesafeler herneyse sizide çok sıktım. Bi akşam kuzenlerimle dışarı çıktık bi ton kar ve halen kar yağıyodu bizim oralarda da cok yokuş vardır. Hep kayarız bazen kayarken düşer mal mal güleriz bizim hobimiz bu. Ben gerçekten gülmeyi çok özledim bitek onlarla gülerdim buarada benim annem babam yok kuzenlerimle yaşıyorum. Onlarda benim ikinçi ailemdi. Birlikte ders çalışır birlikte gezerdik çok eğlenirdik ve halen çok eğleniyoruz bide sahte gülüşler ben gülerken içimde ağlarım hergece onun fotografını yanıma koyar öyle uyurdum. Alışmışım şimdi o kimi seviyor kim ile ilgili hayaller kuruyor belli degil belkide hic umrunda değil. Bilemem ki sonuçta aklını nasıl okuyayım. Hep imkansız hep imkansız bir kere olsun hayalini kurup gerçekleşen hiç birşey olmadı. Anneminde dediği gibi şans kapımıza gelir geri gider demesi gibi yoruldum artık Annesizlikten, Babasızlıktan cok kotu oldum cunku ben kimseye Anne baba diyip sarılamadım mezarlığına giderdim kazardım. Kalk anne derdim gözyaşlarımı silecek başörtümü yapacak kimse yok dedim. Bazen mezarlıkta uyur kalkardım. Ama annemin benden son istedigi oku dedi kimsenin eline bakma derdi bunu gercekleştircektim. Yeri gelir kuzenlerim anne babasına sarılır bende öylece bakar gözyaşlarım süzülürdü. Ben bi insanı bukadar çok sevdim o bildiğiniz zübbelerden değil gayet efendiydi. En çok ta boyle olması hoşuma gitti. Allahı hatırlatan bir insandı daha ben ne isteyebilirdimki....
