Samen Alleen

intro

Het was vroeg in de morgen op een maandag als alle andere dat de wereld verging. Maya lag diep begraven onder haar dekens, dromend over groene velden en de geur van lente toen ze met een schrik ontwaakte door het geluid van haar wekker. Haar vingers gleden van de wekker naar haar nachtlampje en ze begon haar dag, nietsvermoedend.

De zon had zich verslapen en verborg zich achter donkergrijze wolken terwijl Maya zichzelf naar haar ouder's huis sjokte, en of het haar missende kopje koffie was, of het feit dat ze zich verlapen had maakte niet uit want Maya liep nietsvermoedend verder door de wel erg lege straten. Na haar afstuderen aan de kunstacademie had ze grote dromen, maar al snel nadat ze eindelijk dat diploma papiertje vast had viel Maya in het zwarte gat van werkeloosheid. Haar tekeningen over levende huisjes en verhalen over pratende dieren leken bij geen enkele kinderboekejuitgever aan te slaan. Nu solliciteerde Maya overal en nergens terwijl ze, om zich nuttig te voelen, hielp bij haar ouders thuis. Ze deed de was, knipte de tuin bij, kookte en schrobte de vloeren terwijl ze droomde over een ander leven waar ze niet voor haar droombaan was gegaan maar voor  een praktische baan. Dit gepieker was de reden dat ze gisteravond tot laat wakker was, en aan het pijnzen was terwijl op de achtergrond de tv het nieuws vertelde over vreemde stroomstoringen rondom haar buurt. Als ze niet zo diep in haar hoofd had gezeten had ze op het beeld kunnen zien dat vogels niet meer over haar stad vlogen, en dat de afgelopen 24 uur maar liefst 13 honden van huis waren gevlucht.

Nu liep Maya door de straat van haar ouders, sleutels in haar hand. Ze keek op om de vervelende buurvrouw te begroeten, mevrouw Fiem, die een scherpe blik hield op haar geliefde straat en iedereen die daar woonde... Maar haar tuin was leeg, de voordeur dicht. Voor het eerst sinds Maya haar ouders verzorgde stond mevrouw Fiem niet op haar vaste plek en Maya keek vragend door de ramen van haar donkere huis. Hoewel ze een hekel had aan de oude vrouw, gingen er meteen alarmbellen rinkelen. Ze liep door de tuin van haar ouders en klopte op het raam ' Mama! Ik ben er!'. Met die declaratie stopte ze haar sleutel in de deur en ging ze het huis in. Het eerste wat opviel was dat alle lichten uit stonden in de donkere hal. Maya deed haar jas uit en zette de kachel aan. 'Pap! Ik ben er! Waar zijn jullie?' Geen antwoord, haar stem galmde licht. ' Hebben jullie mevrouw Fiem gezien? Ze was er niet!' Toen ze de woonkamer in liep in de zoektocht naar haar ouders pakte ze het voer van de parkiet van haar moeder, en draaide ze zich naar de kooi om om hem te voeren toen ze schrok. De kooi was leeg, het deurtje dicht.

Met haar hart in haar keel zocht ze naar haar ouders om te zeggen dat Pogo weg was en dat ze zorgen maakte om mevrouw Fiem tot ze ontdekte dat ze helemaal alleen was in het oude huis. Overal waren sporen van haar ouders; een open geslagen bed, de krukken van haar moeder en het nette stapeltje kleren van haar vader wat hij altijd de dag van tevoren klaar legde. Alles klopte, behalve dat niks klopte. Haar moeder ging nooit ergens heen zonder haar krukken en haar vader had allang op moeten zijn. Pogo had blij moeten fluiten in de woonkamer en mrvouw Fiem had in de tuin moeten zonnen terwijl ze ongevraagd advies gaf over banen. In plaats daarvan stond Maya alleen in de schuur, maar zelfs de fietsen van haar ouders waren er nog en de auto stond voor. Ze rommelde in haar rugzak voor haar telefoon en keek verward naar haar ontbrekende telefoon signaal. Ze opende haar instagram maar niks wilde verversen, ze probeerde haar moeder te bellen maar er was niet eens een beltoon. Boos gooide ze het waardeloze stuk metaal terug in haar rugzak.

Uren later zat Maya nog steeds ongemakkelijk op de bank van haar ouders, te wachten op hun terugkomst. Ze had uit verveling maar broodjes voor zichzelf gesmeerd en at ze stilletjes op terwijl ze de afstandsbediening van de tv pakte. Al etend drukte ze op het aan knopje maar er gebeurde niks, geen knopje ging branden en boos klopte ze op de oude tv van haar ouders. Het werd langzaam namiddag terwijl de dag vooruit kroop en Maya ijsbeerde door de straat. Ze had zeker twee uur lang lopen zoeken naar Pogo, en ze besloot aan te bellen bij mevrouw Fiem, hopend om haar oude, zure gezicht te zien. Na kloppen en kloppen voelde Maya de voordeur en besefde ze dat hij open was. Uit bezorgdheid besloot ze zichzelf met veel aankondiging binnen te laten, zich voorbereidend op een preek over privacy van mevrouw Fiem. Wat ze echter vond was vele malen erger; het huis was leeg.