Biz insanoğulları ne tuhaf varlıklarız herkesin bu geçici dünyada kalıcı izler bırakmayı nasıl başarabilirlerki başarıyorlar işte içindeki o çocuğun sesini kısanlar mı dersin ya da hiç duymayanlarımı o içlerindeki çocuğu ölüme sürükleyenler.. çünkü o çocuğu dinlediklerinde yenilceklerini bilirler aslında o çocuğun sesi hep kısıkta olmalı eğer tamamen kapatırsak onu ne anlamı kalır hayatın ne anlamı kalır sevginin ne anlamı kalır en temiz içimizdeki en güzel en saf sevgisi belki o çocuklardır çocuklar çıkarsız menfaatsiz severler biz insanlar bunu beceremiyoruz işte o kadar saf olduğu gibi seven çok az kişiye yaraşır herkes yapamaz ama bu dünyada ne olursa olsun o çocuğu hep kısıkta dinliyicez bu dünya ufak bir sevgi için ayakta bizler çok nankörüz aslında herkes üzüldüklerinde o içindeki çocuklar hep onları dinlerler hep onlara sarılırlar o içimizdeki küçük çocuğa yaralarını sarmaya devam ederiz o yaralar ya kabuk tutar ya da tamamen iyileşir izi kalır o izi kalan yaralar tecrübe kabuk tutanlar ise hala kanamaya devam eden acılarımıza benzetirim ben kendimizin en büyük dostu gene kendimiziz hep tek hep yalnız düşenin dostu olmaz derler o dostumuz içimizdeki çocuklar olucak sen kalkıcaksın ki o düşürenler buna hazır olmuycak bunu tecrübe etmek istemeyiz ama tecrübelerle büyürüz içimizdeki çocuğun hiç büyümemesi dileğiyle....
