Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
~~~
Ένας που αγαπάει, αγαπάει πάντοτε. ~Εκάβη Ευριπίδη, Τρωάδες
~~~
Έσφιξε δυο τρεις φορές το ύφασμα του φορέματος ανάμεσα στα δάχτυλά της και πήρε μια ανάσα βαθιά, ως το τέλος να πλημμυρίσει τα πνευμόνια με ό,τι μυρωδιά είχε να την τρατάρει ο κήπος της. Πορτοκάλι και μανταρίνι, αυτά έπιασαν πρώτα την ανάσα της, τη βάσταξαν γλυκά κι ύστερα την άφησαν ελεύθερη να δεχτεί το χάδι του δυόσμου, ευγενικός κι αέρινος εκείνος.
Έκλεισε τα μάτια, φυσούσε αεράκι απαλό, που εκείνη τη στιγμή θα ορκιζόταν πως της κουβαλούσε στα πόδια κάτι από την αλμύρα του κύματος που έγλειφε τις ασημόκοκκες αμμουδιές παγωμένο ακόμη – αργοσερνόταν στη στράτα του ερχομού το καλοκαίρι. Θρόισαν τα φύλλα που γέμιζαν τον κήπο της, πολλών ειδών φύλλα, της έφεραν όσες μυρωδιές αποζητούσε κι ακόμη παραπάνω κι εκείνη κατάφερε να τις ξεδιαλύνει μία προς μία. Μονάχα το λουλούδι που φούντωνε και ξεχείλιζε απ' τα μπαλκόνια και τα παράθυρά της, μαβιές ροές καταρράκτη, δεν καταδέχτηκε να σύρει το άρωμά του ως τα στήθια της.
Ωραίο λουλουδικό αλλά δε μυρίζει, δεν κάνει πράμα...
Αχνογέλασε. Η φωνή της Καλλιόπης, με τις σταγόνες της ειρωνείας στις άκρες της, κουδούνισε στ' αυτιά της κρυστάλλινη. Και τι δε θα 'δινε να βρει έναν τρόπο να βοηθήσει τη μαυροφορεμένη καπετάνισσα να μυριστεί ό,τι πλημμύριζε το στέρνο της κάθε που ανάδευαν τα ακροδάχτυλά της τα εύθραυστα άνθη, όμοια με κεντημένα αχνά βαμβάκια. Στις τσακίσεις και στα λυγίσματα των κλωναριών και του βλαστού τους ανίχνευε ρίγανη βουνίσια, αέρα περασμένο απ' το πέπλο των πιο κοφτερών βουνοκορφών, χώμα ανασκαλεμένο από χέρια αντρίκια, φρέσκο και ζεστό, έβρισκε ακόμα και υποψίες από αρισμαρί κι ασφόδελο.
