BRIMEURA I

《1.BÖLÜM》

Ben Brimeura.Zaten benim...dünyam karanlık.Çok karanlık.Yine karanlık etraf,dünyam gibi.Ve o orada.Kurtarmam gerek.Bağırıyorum ama bir işe yaramıyor.Hayatımdaki tek değerli kişi o.Ona dokunmayın,beni alın.Zaten bu karanlık dünyayı sevmiyorum.Ama onun dünyası...daha yeni parlıyor.Bırakın parlasın.Benim dünyamın parlayacağı yok zaten.Gözyaşlarım bile gece karanlığı iken dünyamı düzeltemem.Ama o..ona izin veremem.Sanırım senden nefret ediyorum SanDeul.
~
Yavaşça gözlerini açtı Deul.Etrafa bakındı.Evet karanlık.Fakat o görebiliyordu.Esnedi.Evet bugün yeni bir gündü ve yeni mesaj demekti.Ayağa kalkıp elini duvara koydu. 'Hissediyorum.' Banyoya kadar böylece yolunu buldu ve yüzünü yıkayıp,gülümsedi.Gülümsemeliydi.Yeniden yatağına oturdu.Gülümsüyordu.Çünkü o dünyası karanlık olsada karamsar düşünemeyen,karanlığa rağmen gökkuşağını göreceğine inan bir çocuktu.Her zamanki gibi en sevdiği şarkıyı açtı ve eşlik etmeye başladı.Bu ses ile hastane artık Deul'larının uyandığını anlamıştı.Bu ses Deul'un hastaneye
'Ben hala yaşıyorum.Günaydın millet" deme şekliydi.Sandeul 5 yıldır hastanede kalan,hastane sakinlerinin çok sevdiği iyimser çocuktu.Çocuk dediğime bakmayın o tam bir yetişkin,fakat onunla tanışan kimse onun bir yetişkin olduğuna inanmaz.Deul 5 yıl önceki kaza yüzünden artık dünyayı güzelce inceleyemeyen bir çocuk.Belki de onu diğer çocuklardan ayıran özellik budur.Bir insan kör olsa bile nasıl gökkuşağına inanır?
------
"Lanet olsun! Yapamıyorum benden bu kadar."
"Hadi Baro bir daha dene,bu kadar çabuk vazgeçemessin.Hem Sande-"
"Başladım bile."
Oda kıkırtılar ile dolmuştu.Burası spor merkeziydi.
Baro 22 yaşında bir çoğu kızın onun görünüşünü sevip,sırf o "yakışıklılık" için spor merkezine üye olmasına rağmen hepsini hayal kırıklığına uğratacak bir gençti.Ne kadar yakışıklı olsa da kişiliği berbattı.Sonuçta iyi veya nazik olmak ona bir fayda sağlamayacaktı.Çünkü o bu dünyaya tek bir iş için gelmişti.Bazıları bu işe "bebekbakıcılığı" dese de bu iş Baro'ya göre "dünyanın en eğlenceli işi" idi.
------Sandeul------
Tam olarak 3 dakika kaldı.Eminim yeniden gelecek.Fakat bu 3 dakika içerisinde ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.Acaba pasta mı yesem yoksa şarkıyı bir kez daha mı söylesem? Bir dakika...o da ne?
Deul çabucak radyonun sesini kıstı saçma düşüncelerinden sıyrılıp telefonun sesine odaklanmıştı.Evet beklediği mesaj gelmişti.Düğmeye basarak hemşireyi çağırdı ve gülümseyerek beklemeye başladı.Hemşire düğmenin sesi ile odaya girmiş ne istediğini sormadan dirwk telefonu alıp mesajı okumaya başlamıştı.
Gönderen:Brimeura
Mesaj;
"Sandeul-ah günaydın! Yine şarkını açıp beni beklediğini tahmin edebiliyorum.Bu şarkıdan ne zaman sıkılacağını cidden merak ettiğimi söylesem beni döver misin? Bu arada bugün veya yarın senin yanına uğrayacağım.Çok büyük bir süprizim var >< Kendinden utanacaksın."
Hemşire hızlıca mesajı okumuş,Deul'un hem şoka girmiş hemde gözlerinden yaş akan yüzüne bakıp,Tanrı'ya Brimeura'yı koruması için dua ediyordu.Şu an belkide karamsarlığın içine batmış olabilecek insanı,hayata bağlayan garip lakaplı bir insanın sadece mesajlarıydı.Ve 5 yıldan sonra ilk kez buraya gelecekti.Tamamen 5 yıldır böyle idi.Sandeul 17 yaşında ailesiyle bir araba kazası yapmış,ailesini ve görme yeteneğini kaybetmişti.Onu hastaneye getiren oğlan çocuğu ağlıyor yardım istiyordu.Oğlan hastaneye sandeul'u bırakıp gitmiş ve ağlayarak uzaklaşırken,adının "Brimeura" olduğunu söylemişti.Daha sonra Sandeul'un cebinden Brimeura'nın telefonu çıkmış ve Sandeul 5 yıldır Brimeura kim bilmeden,sadece onu destekleyen biri olarak hayal ederek onunla mesajlaşmış,hayata bağlanmıştı.Belki de bilmesi ve öğrenmesi gereken çok şey vardı.Fakat onun tek umursadığı onun buraya gelecek olmasıydı.
Ağlayarak ve mutlulukla hemşireye döndü.Ve hemşirenin de ağladığını farkedemeyerek konuştu.
"Hyejin-ah...cidden o buraya geliyor mu?"
-1.BÖLÜM SONU-