How Hard Life Can Be

Chapter 1

Chapter 1

"Special Anastasha Bless nga pangalan at apilyido boba naman" sigaw nang isa sa mga kaklase ko.

"bless but not bless enough, loser!"

napa buntong hininga nalang ako at sinawalang bahala na lang lahat nang mga naririnig ko at nag patuloy sa pag lalakad hindi naman bago sa akin yun eh nasasanay na ako sa lahat nang mga sinasabi nila sa akin.

ano pa ba ang bago ganito naman araw-araw, lait dito lait doon, pahiya dito pahiya doon, pero di naman ako nag papaapekto sa lahat nang mga sinasabi nila sa akin ano ba naman ang pakialam nila kong ganito ako pinanganak, hindi biniyayaan nang talino at ganda.

Kailan ba nila maiisip na hindi lahat nang tao ay perpekto at pinag uunlakan nang ganda at talino tulad nila.

"tita nandito na po ako" sabi ko habang nag tatanggal nang medyas at sapatos ko, ang buhay namin dito ay hindi katulad nang iniisip niyo na masagana, napaka hirap to the point na mag babaon nalang kami nang dalawang pirasong saging, minsan pag merong pera, isa o dalawang peso minsan nga wla na kaming binabaon pero di ako nag rereklamo kasi sa murang edad ay nauunawaan ko na ang hirap nang buhay at sakripisyo na ginagawa nila tita para sa amin na mag pipinsan ko.

"mag bihis kana nak at para pag dating nang mga pinsan mo ay tayo ay manananghalian na"

"opo" sabi ko pabalik, nag bibihis na ako at nag ligpit nang aking mga gamit naabutan ko si tita na nag hahanda nang aming makakain.

need help po?

"sige nak pakihanda mo nalang ang mga baso at kutsara dyan nak" being called "nak" in my tita melted my heart how I wish that I do have a mom like mom of my cousins that always prepared a breakfast, lunch at dinner everyday, yung tipo na pag uwi mo galing skwela ay wala kanang gagawin kundi mag bihis tapos kain na kasi lahat namn ay naka handa na.

"may problema ba sab? bat parang matamlay ka? may sakit kaba?" sino ba naman ang hindi mag hahangad nang ina na katulad nito? maalaga at mapag mahal, I almost teared up.

" where's my mom tita?" di agad siya naka sagot sa aking tanong at para bang nag iisip siya kong anong tamang sasabihin sakin para di ako masaktan.

"nag tratrabaho siya anak kasama ang ama mo kaya dito ka muna sa amin at ako muna ang mag aalaga sayo"

"pero tita bat di niya ako dinadalaw kahit isang beses lang?" tita comb my hair using her hand na para bang gagaan ang pakiramdam ko non.

"ang layo kasi nak, tapos ang mahal nang pamasahi wag kang mag alala dahil pagkalaki mo ay maiintindihan mo rin" she give me a assuring smile and continue to prepare for our lunch.

everynight I always cry because of sadness, dagdag mo pa na inaaway ka nang mga pinsan mo kasi nagseselos sila na masyado daw akong binibaby ni tita pero di nila alam na mas nagseselos ako sa kanila kasi meron silang ina na katulad ni tita.

"Nak dadating papa mo, iuuwi kana niya sa totoong tahanan mo." napatigil ako bigla sa ginagawa ko parang bilang tumigil ang tibok nang puso ko masaya ako na malungkot iwan ko ba.

"talaga po, kailan po siya dadating?" parang wala lang sabi ko kasi nga hindi ko alam kong anong eh re-react sa mga oras nato.

"hindi ko pa alam nak kong kailan, di ka ba masaya marami silang pinapadala na package nak oh tignan mo may mga gatas at mga pagkain pa" hindi ako umiimik sa sinasabi ni tita pinag masdan ko ang mga pinapadala nila papa para sa akin at pilit na inilagay sa utak ko na mahal nila ako pero minsan talag napapaisip ako kong bakit ngayon lang? bakit ngayon pa nila naisip na  kunin ako kong kailan nasanay na ako sa buhay namin dito kong kailan diko na kayang bumalik sa nakasanayan kong buhay noon.

"tita punta muna ako sa itaas may kukunin lang po kasi ako" pag puputol ka sa paliwanag ni tita

"sige anak, tatawagin nalang kita pag kumakain na tayo"pumunta ako sa itaas at diko namamalayan na unti unti na palang nag uunahan na pumapatak ang mga luha ko, yung luhang di mo alam kong saan galing, yung luhang kahit anong pilit mo na pinipigilan pero ayaw tumigil, umiiyak ako nang patago at pilit na hindi gumagawa nang ingay para di ni tita marinig yung iyak ko.

you know what's the worst cry, crying in the dark room silently.

no one know you shead tears and no one held your shoulder.

no one know you're suffering, and no one know how messed you are.

At my six years old I'm staying at my tita's house the sister of my mom, waiting for my mama and papa to come home.