How Hard Life Can Be

Chapter 2

"uuwi ka na raw?" ken said to me, he is my childhood friend, he is the only one who didn't judge me despite of my imperfection, he befriend me even though everyone don't want me to be their friend, and I'm thankful because of that, he is my knight in shining armor and I am her damsel in distress, but when we are in school di ko siya pinapansin kasi ayaw kong madamay siya sa gulo ko.

"I am, but I don't know when, siguro pag nakarating na si papa dito" I respond to his question, nandito kami sa labas nang bahay namin di naman ako papagalitan ni tita kasi kilala naman niya si ken at tyaka kapit-bahay lang naman kami eh so wla talagang problema yun alam rin kasi si tita na si ken lang yung nag iisa kong kaibigan.

"di kana babalik? iiwan mo na ako?" dramang sabi niya may nanalaman pang pa pahid² nang luha kahit wla namn, ken really is my stress reliever kahit na sa school ay may bumubully sa akin kahit minsan ay umuuwi ako nang luhaan ay okay lang kasi alam ko naman na pag uwi ko ay may yayakap sakin at papahid nang luha ko and that is ken.

"di ko pa alam, di ko alam kong babalik pa ba ako, iwan ko" pagka tapos kong sinabi yun ay walang umiimik sa aming dalawa, parang hindi namin alam kong ano ba ang tamang sasabihin. "any comment ken?" I ask.

"so sure na talaga na uuwi kana sa inyo, tsk! at iiwan mo na ako."

"ang drama mo masyado." I chuckled "don't worry di kita kakalimutan tipaklong ka" tatawa tawang sabi ko sa kanya habang siya ay seryusong nakatingin sa akin.

"seriously bless, wag moko kalimutan ah kahit matagal tayung di magkita." maluha luha niyang sabi. "oo naman ikaw pa" sa mga nagdaang araw ay sinulit namin ang oras na magkasama to the point na minsan ay hindi na ako pumapasok sa school, wala namang magbabago sa school eh bubulihin lang naman ako kaya mas mabuti pa hindi pumasok at makasama nalang siya, mommy ko naman yung teacher namin eh di ako eh babagsak non, ang unfair no, well that's life.

Pagkalipas nang ilang araw ay dumating na nga ang araw na ayaw kong dumating, hindi naman sa ayaw kong makita ang aking ama its just that aalis na ako at iwan ko kong babalik pa ba ako, yun nga, dumating na ang ama ko para sunduin ako, I welcome him with hug and smile, days pass my father and I getting close and I'm contented because of that.

nandito ako ngayon sa kwarto ko nag iimpake kasi ngayon yung araw na uuwi na kami ni papa.

"tita thank you po sa pag alaga sakin at habang buhay kong tatanawin na utang na loob yun" I said I habang may luhi sa aking mata at ngiti sa aking labi.

"ano ka ba namang bata ka para na kitang anak kaya wag kang magsalita nang ganyan." she embrace me tightly na para bang ayaw niya akong pakawalan.

nandito kami ngayon sa terminal naghihintay kong kailan mapupuno yung bus pero habang hindi pa kami bumabyahi ay pinuntahan ko si ken sa kanila pero wala siya dun sabi nang ina niya ay maaga raw na bumyahe si ken kasama yung ate niya para mag enroll sa school na gusto niyang pasukan.

para akong nanlumo sa araw na yun kasi di ko nakita si ken sa huling pagkakataon kaya ibinilin ko nalang kay tita na sabihin kay ken na umuwi na ako diko naman siya ma tetext kasi wala akong selpon eh.

Pagka sakay ko nang bus ay pinagmasdan ko ang paligid na nagbabakasakali na makarating siya pero nanlulumo ako kasi walang  ken na dumating pero sana ay matupad niya ang pangako niya na hindi niya ako makakalimutan.

Pero mapagbiro nga ang tandaha dahil pagkalipas nang ilang taon ay ako pala ang makakalimut sa pangako naming walang kasiguraduhan na matutupad.

I even forgot his face hindi ko alam kong bakit diko siya mamukhaan sa memorya ko basta ang naaalala ko lang ang mga bagay na ginagawa naming dalawa pilit kong inaalala ang mukha niya pero wala talaga di naman ako nag papa check up nito kasi nga walang pera.

para siyang isang napaka gandang panaginip na dumating biglaan sa buhay ko.

I am in my high school life now and I am happy in my life kasi meron nang kumaibigan at tumatangap sa akin I even meet a lot of amazing people ito siguro ang isa sa mga dahilan kong bakit ko nakalimutan si ken because I am so overwhelmed and satisfied in my feelings right now.