ဂျောင်ကုတစ်ယောက်အိမ်တွင်သောင်းကျန်းနေခြင်း
"ပါးပါးကလည်းမသွားချင်ပါဘူးဆိုဗျာ"
"ကုကီးကလိမ္မာပါတယ်နော်မင်းဒဧ်ဒီဒေါသလည်းသိရဲ့သားနဲ့သွားလိုက်နော်"
"မသွားချင်ဘူးလို့ပါးပါး!အဲ့ရွာကမတိုးတက်ဘူးဆိုဖုန်းလိုင်းလည်းမရှိဘာလည်းမရှိသားသေသွားမှာပေါ့ဗျ!"
"ပါးပါးကလည်းပါးပါးကပြောပေးနော်ဒယ်ဒီကို"
"နော်..နော်..ပါးပါးနော်"
"ဟုတ်ပါပီကုကီးအခုလောက်တောင်ချွဲနေတော့ပါးပါးကလိုက်လျောရမှာပေါ့"
"ပါးပါးသားကိုချစ်ရင်ဒယ်ဒီကိုအဲ့ဒီရွာမသွားရအောင်ပြောပေး..ပေး"
"သွားရမယ်ကင်ဂျောင်ကု"
"မသွားလို့မရဘူးမင်းပါးပါးဆီလည်းအပူမကပ်နဲ့ငါကိုယ်တိုင်လိုက်ပို့မှာမင်းသူငယ်ချင်းယွန်းဂီရောပါတယ်"
"ဟင့်..ပါးပါး"
"နမ်ဂျွန်မင်းကလည်းခလေးကိုအဲ့လောက်မဆူပါနဲ့"
"ဟျောင်း..ဟျောင်းသားဘက်ကလိုက်ပြောမနေနဲ့ဒီလိုတွေမလုပ်ရင်ဟျောင်းသားပိုဆိုးလာမှာဟျောင်းသိရဲ့လား!"
"သိပါတယ်ဒါပေမဲ့ကလေးကိုနား၀င်အောင်တော့ပြောပြပေါ့ကွာ!"
"အီးး..ဟီးးပါးပါးနဲ့ဒယ်ဒီရန်မဖြစ်ပါနဲ့သားသွားပါ့မယ်..အဟင့်"
"သားငိုမနေနဲ့မနက်ဖြန်မင်းသွားရမယ်ဒယ်ဒီပိုင်တဲ့စိုက်ခင်းတွေမှာမင်းလုပ်ရမယ်"
"ကြားလားသား"
"ဟုတ်ဒယ်ဒီ"
"မနက်ဖြန်သွားရမယ်အဆင်သင့်ပြင်ထားဒီနေ့ထဲကဒယ်ဒီကိုယ်တိုင်လိုက်ပို့မယ်!"
"ဟုတ်..ဟင့်"
"ပါးပါး..အဟင့်.."
ရှိုက်ကြီးတဖွယ်ငိုနေသောသားငယ်လေးကိုကြည့်ပီးသူလည်းမတက်နိုင်
"ကဲပါသားရယ်ပါးပါးကိုကြည့် ခနလေးပဲနော်ပီးကျရင်သားပြန်လာရမှာဒါကြောင့်မငိုနဲ့တော့နော် မနက်ကျထလို့မျက်လုံးတွေဖောင်ူနေရင်ပန်ဒါမျက်လုံးနဲ့တူနေမယ်အခုတော့ပါးပါးနဲ့ထည့်စရာရှိတာထည့်ကြရအောင်ထ"
YOU ARE READING
မြို့သားလေးနဲ့တောသားလေးကိုကို
Fanfictionမြို့သားတွေကအပြောသာကြီးတာပါတကယ်တော့ငပျော့လေးတွေ ကင်ထယ်ယောင်း ခင်ဗျားတို့တောသားတွေကအရမ်းညစ်ပတ်ကြတယ်သူများကိုလည်းအနိုင်ကျင့်တယ် ဂျွန်ဂျောင်ကု ၿမိဳ႕သားေတြကအေျပာသာႀကီးတာပါတကယ္ေတ...
