İnsanların hayatlarına bir çok başka insan dokunur. İyi kötü anılar, tecrübeler kazandırır. Benim hayatımdaki insanlar hariç. Onlar bana sadece bela ve baş ağrısı kazandırıyordu.
"Hyunjin ve Jisung gözaltına alınmış."
Salonda oyun oynayan tayfanın dikkati sözlerimin ardından bana döndü. Kısa süreli bir sessizlik oldu. Sanırım ne söylediğimin farkına varmaları gerekiyordu. Herkes yüzüme bakmaya devam ederken jeongin hızlıca ayaklandı.
" Yaşasın, artık odamda tek kalacağım."
Ardından koca bir gürültü başladı. Felix jeongin'e bu yaptığının hoş olmadığı konusunda uzun bir nutuk çekmeye başlamıştı. Seungmin onları orada bırakmanın herkesin iyiliğine olduğunu anlatıyordu. Changbin kolonya tutuyordu Minho'ya.
Bir dakika. Ne?
"Minho iyi misin?" hemen yanına gittim. Öteki çocuklar da başımıza toplandı.
"Değilim hyung, Jisung.."
Hemen ellerini tuttum. Minho çok fena aşıktı. Jisung pek yüz vermiyordu ama olsun. İkisi arasında bir ilişki olduğu kesindi.
"Merak etme, çıkaracağız onları. Marketten yağ çalmaya çalışmışlar."
Changbin kolonya koklatıyordu. Felix elleriyle hava vurmaya çalışıyordu. Ben ise ellerinden tutarak destek olmaya çalışıyordum.
Kafasını bir sağa bir sola salladı. Bir şeyler mırıldanıyordu. Anlamak için iyice eğildim.
"Jisung'u ilk ben kelepçelemek istiyordum."
Duyduktan sonra 3 saniye hayatı sorguladım. Bu hayatı neden yaşadığımı.. Sonra kafasına bi tane geçirdim.
Hayatımda bir tane adam akıllı insan yoktu gerçekten. Minho için çok aşık demiştim ya, unutun hepiniz onu.
" Ulan derdine sokayım senin. Oturmuş seni teselli ettiğimiz konuya bak."
"Ama hyung, deme öyle.. Felix'i kelepçeleselerdi-"
Minho sözünü bitiremeden ağzını kapattım.
"5 dakikaya herkes hazır olsun, çıkıyoruz."
Y.N: Kısa bir ortam tanıtma kısmı olsun. Saygılar sevgiler..
