ဆူဇန္ကားဂိတ္က toilet ထဲဝင္ကာ ေဘာင္းဘီတိုေပၚက ထဘီကိုျပန္ဝတ္လိုက္သည္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာေစာင့္ေနတဲ့ မာမီက
"ဘယ္လိုလဲ၊ ႐ုပ္ရွင္က ၾကည့္ေကာင္းရဲ႕လား"
"ဟုတ္မာမီ၊ ပုလဲဆိုေလ ေအာ္လိုက္တာမွ... ဟင္"
"ေျပာေတာ့ ေက်ာင္းသြားတာဆို ေရာက္သြားေတာ့ ႐ုပ္ရွင္႐ုံလား၊ ၿပီးေတာ့..."
မာမီက ဖုန္းကိုၾကည့္ၿပီးဆူဇန့္တစ္ကိုယ္လုံးကို ျပန္ၾကည့္ကာ
"ဒီအဝတ္အစားမဟုတ္ပါဘူး၊ ေက်ာပိုးအိတ္ေမွာက္ခ်လိဳက္"
အိတ္ကိုေမွာက္ခ်လိဳက္ေတာ့ မာမီက
မာမီက ပိုက္ဆံအိတ္ကိုအရင္ဖြင့္ၾကည့္ကာ
"ဟိုရက္ကမွ နင့္ဒယ္ဒီမုန့္ဖိုးေပးထားတာေလ၊ ဘာလို႔ ၂၀၀ပဲ က်န္တာလဲ၊ ဟမ္"
"အိမ္မွာထားခဲ့တာ"
"သြားယူခဲ့၊ တစ္လစာေပးထားတာေနာ္၊ တစ္ပတ္ေတာင္ မကုန္ေသးဘူး၊ လိုတာထက္ပိုသုံးထားရင္ ေသဖို႔သာျပင္"
ဆူဇန္က မာမီ့ေရွ႕မွာပဲ ေပေတၿပီးရပ္ေနသည္။
"ဟဲ့ ဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ၊ သြားယူေလ"
"....."
"မရွိေတာ့ဘူးမလား၊ သုံးလိုက္ၿပီမလား၊ ဆူဇန္ႏွင္း နင္က တကၠသိုလ္ေရာက္ေနၿပီဆိုၿပီး အေမက အလႊတ္ေပးထားေတာ့ လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္ေနတာေပါ့၊ ဒါက ဘာလဲေျပာဦး"
ဖုန္းကိုျပၿပီးေမးသည္၊ ဆူဇန္နဲ႕ ဆူဇန့္သူငယ္ခ်င္းေတြ လွည္းတန္းေစ်းထဲမွာမုန့္စားေနတဲ့ပုံ၊ ဘယ္သူကမ်ား ရိုက္သြားပါလိမ့္။
"အဲ့ဒါဘာပုံစံဝတ္ထားတာလဲ ဟမ္၊ နင့္ဝတ္ထားတာက အပ်က္မပုံစံဟဲ့"
ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းခက္ေပၚအကၤ်ီေလးနဲ႕ ဖင္ဖုံး႐ုံေလာက္သာရွိတဲ့ ေဘာင္းဘီတိုကပ္ကပ္ေလးကိုၾကည့္ရင္း ေျပာသည္။
"နင္က အိမ္ကိုဒီအဝတ္အစားနဲ႕ ျပန္ဝင္လာရင္ ငါမသိဘူးထင္ေနလား ေျပာစမ္း၊ နင္ေတာ္ေတာ္ျပခ်င္ေနလား၊ အဲ့ေလာက္ျပခ်င္ ဝတ္မေနပါနဲ႕လား၊ ဘယ္မွာလဲ နင့္ရဲ႕အဲ့အဝတ္အစားေတြ"
YOU ARE READING
My own experience
Fantasyအိန်ဂျယ်အပျိုပေါက်အရွယ်လောက်က ရိုက်ခံရတာလေးတွေကို ပြန်ရေးထားတာလေးတွေတင်မယ်နော်၊ fb gpမှာတေ့ တင်ပြီးသားပါ။
