ကင်ချွဲယောင်း သူမမြင်နေရတဲ့မြင်ကွင်းကို မယုံနိုင်စွာ ကြည့်နေမိသည်။ဒီကလေးနှစ်ယောက်က အရမ်းသံယောစဥ်တွယ်နေတာကို သိပေမဲ့ ညီအကိုတွေလိုချစ်ကြတာဆိုပီး တစ်လျှောက်လုံးပီတိဖြစ်ခဲ့ရတာတွေက အခုတော့ ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက်။
ဟင့်အင်း ငါ့သားနှစ်ယောက်က ဒီလိုဖြစ်နေတာကိုလက်မခံနိုင်ဘူး။
သူမ မနက်အလင်းရောက်ရောက်ချင်းကုတင်ပေါ်ကထလာခဲ့သည်။တစ်ညလုံးလည်း ရင်တွေပူကာ အိပ်လို့မပျော်။ သားတို့အခန်းတံခါးကို ဖွင့်ကြည့်တော့အိပ်နေတဲ့ မျက်နှာလေးတွေက အပြစ်ကင်းစွာ...
ဒါပေမဲ့ သူမဒီဆုံးဖြတ်ချက်ကို ရင်နာနာနဲ့ပဲ
"ရီခီ သားထဦး မာမားပြောစရာရှိတယ်"
"ဟင် ဟင်
ဘာလဲမာမား "
နီခီ မှုန်ဝါးနေတဲ့မျက်လုံးတို့ကို ပွတ်သပ်ရင်း မေးတော့ မာမားက မီးဖိုခန်းထဲကို လိုက်ခဲ့ဦးဆို၍ အိပ်ရေးမဝစွာပဲ လိုက်သွားလိုက်သည်။
"သားကို Europeမှာ ပညာသင် သွားစေချင်တယ်၊ အဲ့မှာ မာမားအသိရှိတယ် "
"ဟင် ဘယ်တော့လဲ မာမား "
"ဒီနေ့ မနက်ပဲ
ကိုကို မနိုးခင်သွားတော့
သူနိုးလာရင် မလွှတ်မှာစိုးလို့ "
မျက်ရည်တွေဝဲပီး အသံတွေကုန်ကာပြောနေတဲ့မာမားကို ဘာဖြစ်လို့လည်းလို့လည်းမေးချင်သလို သူမသွားချင်ဘူးလို့လည်း နီခီပြောချင်နေသည်။ ကိုကိုနဲ့ မာမားမရှိပဲ သူဘယ်လိုနေရမှာလဲ၊ ဒါပေမဲ့ နှုတ်ကထွက်လာတဲ့စကားတို့က အတွေးနဲ့ဆန့်ကျင်စွာ
"ဟုတ် မာမားပြောတဲ့အတိုင်းပဲ လုပ်ပါ့မယ်"
ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ။သူ့ကို ဒီလောက်ထိစောင့်ရှောက်ပေးခဲ့တာကိုပဲ ကျေးဇူးတင်ရမှာပေါ့။
ကျောင်းသွားဖို့ပေးထားတဲ့ alarmမြည်လာတော့ဆောနူး လှမ်းပိတ်ရင်း ဘေးကိုကြည့်မိသည်။ နီခီလည်းမရှိပါလား၊ သူကဘယ်တော့မှ ဆောနူးအရင် ထတတ်လေ့မရှိဘူးလေ။
"မာမားရေ မာမား
နီခီ့ကိုလည်း မတွေ့ပါလား "
"သူမရှိတော့ဘူး
Europeကိုသွားပီ အခုဆိုလေဆိပ်သွားတဲ့ လမ်းမှာရောက်နေလောက်ပီ "
