I am already too late to realize that I love him

I regret it

                        

                        

                                              I regret it

Nagising nalang ako na wala si Gino sa tabi ko, hindi ako sanay sa ganito. Hinanap ko siya sa buong parte nang bahay, pero wala, umupo nalang ako sa sofa. Kinakabahan ako na baka tinuloy niya talaga yung sinabi niya na hindi na siya babalik. Na aalis na siya. Naiiyak ako. Lord, one last chance please? I really truly love him. Please.

Biglang dumating si Gino, " San ka galing ha? Ang aga-aga, iniiwan mo ako, magisa!" hindi ko naiwasang hindi magtaray. Eh sa natakot nga ako eh.

 "Ah, sorry, hindi ko kasi alam na kaialangan ko magpaalam sayo everytime na umalis ako eh." binalik niya sakin yung sinabi ko sakanya kahapon.

 " Gino ano ba?! Sinabi ko naman na sayo na mahal kita kagabi pa ah? Ba't ayaw mo akong patawarin? Ma'y iba ka na ba? Maganda pa ba siya kaysa sakin?" Sabi ko, sabay hugot nung polo niya

 " Ano naman sayo kung ma'y  bago man ako? Diba, tinataboy mo na ako?" sabi niya, " Kukunin ko lang mga gamit ko at aalis na ako" , hindi pa siya nakailang hakbang nang natumba siya sa sahig, dun ko lang narealize na dumudugo pala ilong niya.

"Gino! Anong nangyari sayo? Gino!!" Tumawag na ako kaagad nang ambulansya

 *

Ngayon ko lang nalaman na ma'y sakit pala si Gino. He has Leukemia the whole time, and he has not been taking his medicines.

Pumasok ako sa kwarto ni Gino, nung nakita niya ako, tumalikod siya. I hugged him from the back, " Baby, sorry. Sorry kung nasaktan man kita nang todo. Sorry kung palagi nalang akong-"

" Wanna hear a joke, Mikaella?"  It's my first time ,since we got married, heard him call me by Mikaella usually Mikay, Ella, Mika, Baby or Babe. He said those in gritted teeth.

" Sure go ahead" sabi ko nalang baka ito na ang huling pag-uusap namin.

 " The way you f-cking treated me..." sabi ni Gino at napa-iyak ako.

Napaiyak na ako, " Baby sorry talaga. Sorry na, please forgive me?"

 He hugged me back, I feel tears on my wrist, I know he's crying.We stayed like that for the rest of the afternoon

"Why did it take you so long to tell me that you love me? Kailan pa talaga I'm in the verge of death for you to love me? Ganun ba yun Mikaella? Kasi kung ganun, sana nagka leukemia nalang ako nun pa, para naman mahalin mo ako. Ang sakit kasi nung pinapadaan mo sakin eh. Araw araw pinagtataboy mo ako, araw araw sinasaksak mo yung puso ko. Araw araw sinasaktan mo ako. Battered husband, eh 'no?" tumawa siya, " Pero araw araw naman, mas minamahal naman kita. " 

"Mahal din kita, Gino, hindi ko lang talaga alam kung paano ipakita sayo. Mahal na mahal kita. Yung sa kuya mo? Infatuation lang yun. Kasi gwapo kaya nung kuya mo, pero mas gwapo ka."

I regret treating him like crap. I regret it.

As days passed, mas lalong lumalala yung condition ni Gino. He lost a lot of weight, sila mama at papa bumisita sa kanya one day.

"Gino, iho, kumusta ka na?" sabi ni papa

"Still surviving po. Walang wala po ito. Gagaling din po ako sa makalawa. Yung apo niyo po, in the process pa eh" biro ni Gino to get rid of the thick awkwardness that was surrounding us.

Umalis muna ako sandali para bumili nang pagkain namin. I never thought na this could happen to me. Akala ko sa movies at libro lang nangyayari yung mga ganitong pangyayari.Mali pala. This is reality slapping me. Ang pinakamasakit is yung pwedeng mawala si Gino sakin at any time of day, at any month, at any minute, at any hour, at any second. Ayoko nun. I cherish every single moment I have with him. Wala nang pag-asang gumaling si Gino, lumala na yung condition niya. He skipped his medicines kasi. Dagdagan pa na gaya ni Mian, weak din yung heart niya. It's a miracle nga daw na he's still alive and talking. At any moment his heart could stop beating and I could lose my love, my life, my best friend, and I don't think I will be able to go through that again like how I did with Mian.

Gino and I met in elementary. First grade classmates at seatmate kami nun. Puro lokohan lang ang palaging nangyayari sa table namin. Minsan napapagalitan nga kami ni teacher nun eh, kasi tawa kami nang tawa. 

Nung second grade-fifthe grade, andun siya sa Davao nun kasama yung mga half brothers niya. Pero bumalik sila sa Maynila nung sixth grade, dun naging kami nun.

Pumunta kami nang U.S. nung half nang sixth grade. Dun ako nag-graduate nang elementary, highschool at college. Umuuwi naman kami paminsan, minsan. One month vacation sa Pilipinas, at bumabalik ulit dun sa U.S. Natapos akong mag-college, I had a lay off for 2 months, kami parin ni Gino nun. But I had a secret affair with his brother. Ang gwapo kasi nung kuya niya. Nung nalaman yun nila mama, pinataboy nila ako. Months after that, they were on the verge of losing our company, so pinahanap ako nila mama, at ipapakasal daw ako ka'y Gino. Alam ni Gino yung affair namin nang kuya niya, pero wala lang sakanya, kasi daw mahal niya daw ako. 

Nabuntis ako ni Gino on our first year as husband and wife, pero dahil party goer na ako, nawala yung baby namin. Nagalit si Gino sakin nun, but he said na we'll try again daw. Since then hindi na ako nabubuntis. 

Mahal ako ni Gino despite my imperfections and flaws. Mahal niya ako, and he accepts me for who I am. I do love him so much. But I was just so broken at that time to ever really take notice of him. Sobra kasing sakit yung tininda ka nang nanay at tatay mo para sa companya. Sana ako nalang yung ma'y sakit nun at hindi si Mian, kasi siya kasi yung favorite nila mama eh. Siya yung magaling. Ako yung hindi.

But Gino, God, Gino made me feel that I was important. That I was worth it, and I don't think I could ever find any other man as great as him. That's why I'm regretting how I treated him.