Akıl Hastanesinden Kaçış

Konya'ya Doğru

4.Bölüm:Konya'ya Doğru

Gözlerimi açmıştım. Başımın ağrısı biraz olsun geçmişti. Kulaklıklarımı çıkarıp çantama koydum. Serumumun bittiğini fark ettim. Tam babam ve annemi çağrıyordum ki
Babam odaya girdi, Annem de arkasından geldi. Babam,

"Biraz daha iyi misin?"
Diye sordu gülümseyerek.

"Evet iyiyim. Hadi artık şu kolumdaki serumu çıkartın lütfen"

Annem,
" tamam tamam iyice sabırsızlandın" diyerek karşılık verdi ve kolumdaki serumu hızlıca çıkardı. Babam,

"Hızlıca eve gidelim valla insan çok özlüyor evini, İnsanın evi gibisi yok."
Annem ufak bir kahkaha atarak,

"Görende 20 yıldır evine gitmiyorsun sancak!"

Hafifçe kıkırdadım. Annem ile babamın birbirleriyle olan konuşmaları gerçekten çok komikti. Hep birbirleriyle didişirlerdi. Aynı zamanda çok severlerdi birbirlerini...

Babam,
"Saat kaç?"

Hızlıca telefonumu çıkarıp saate baktığımda saat 20:15 geçiyordu!
O kadar olmuşmuydu ya??

" baba saat 20:15! O kadar oldumu?"

Babam,
"saatlerdir burda uyuyorsun ehh okadar olcak tabi. Neyse hadi siz arabaya geçin ben geliyorum."

Annemle hızlıca odadan çıktık, merdivenlerden indik Ve hastaneden çıktık. Derin bir ohh çektim. Burası gerçekten beni bunaltıyordu...
Buraya geldiğimde midem bulanır başım ağrırdı. Gerçi bu gün midemin bulanmasına ve başımın ağrısına gerek kalmadı. Çocuğun biri üzerime kustuğunda bunlar anında olmuştu bende...

Arabanın yanında babamın gelmesini bekliyorduk. Babam hastane kapısından çıkıp bize doğru yöneldi.
Arabanın anahtarıyla kapıları açtı ve içeri girdik. Hava buz gibiydi...
Babam arabayı çalıştırdı ve eve doğru yol aldık.

Babam;
"Mira ebru Halanı hatırlıyormusun?"

Kaşlarımı çattım. Babam durup duruken neden bu soruyu sormuştu?

" Evet hatırlıyorum. Neden sordun ki?"

Annemde kaşlarını çattı. Sanırım oda merak ediyordu.

"biz hergün hastanedeyiz. Teyzen evde değil yurtdışına çıkmış. Seni bırakabileceğimiz bir yer yok. Bu yüzden senin bizimle hastaneye gelmekten başka çaren yok. Ama hastaneler senin için en son çözüm. Bu gün olanları gördün. Dün halan aradı beni nasılsın iyi misin? Falan diye. Şuan aklıma geliyor aslında seni halana bırakabiliriz"

Yüzümü buruşturdum. Halama gitmek mi?? Üstelik Halam Konya'da?? Ve onu doğru dürüst tanımıyordum bile!

"ama baba ben Halam Ebru'yu en son 8 yaşımdayken gördüm ozaman bile pek sevmemiştim. Çok soğuk bir kadın. Üstelik burda bile yaşamıyor. Burda yaşasa hadi neyse tamam derim. Ama Konya'da yaşıyor??"

Babam;
"kızım Hastaneler mi yoksa Halan Ebru mu? Ben hastaneleri seçeceğini sanmıyorum ama sen bilirsin."

Anneme döndüm
"anne sence gitmelimiyim?"

Annem;
"Bilmiyorum. Halanı bende pek tanımıyorum ama istiyorsan gidebilirsin. Konya'ya daha önce hiç gitmemiştin. Bir farklılık olur senin için."

Aslında haklı olabilirlerdi. Hastane mi yoksa konya'ya gitmek mi diye soracak olursanız Konya'ya gitmek daha mantıklıydı.

Annem Babama dönerek
"Ne iş yapıyormuş?" Diye sordu.

Babam;
"Bilmiyorum. O kadar ayrıntıya girmedim. Açıkçası hiç bir şey söylemedi. Sadece halimizi hatrımızı sordu."

Annem;
" yahu Ebru senin tek kardeşin. İnsan sormaz mı bişeyler? Nasıl bir abisin?"

Babam;
"Bilmiyorum, Telefonda acelesi vardı zaten. Oyalamak istemedim, ve hemen kapattım."

Annem;
"neyse Eğer Mira isterse gidebilir. Zaten okullar tatil"

Sonunda eve varmıştık. Arabanın kapısından indik ve siteye girdikten hemen sonra abartmana girdik, Asansöre bindik bizim kapıya ulaştığımızda babam çoktan anahtarları çıkarmıştı. Anahtarı kapıya sokup açtı. Ohh derin bir nefes aldım. Babam haklıydı. İnsan birkaç saatte bu kadar özlermiydi ya?

Mutfağa dalıp buzdolabından buz gibi soğuk bir su çıkarıp içtim. Ve odama girip yatağa uzandım. Konya'ya gitme mevzusu aklımdan çıkmıyordu.
Gitmelimiydim? Annemlerle beraber hastaneye gitmekten daha iyiydi belkide...
Bilmiyorum. Sanırım gideceğim.
Yavaş yavaş göz kapaklarım kapanıyordu. Uyku beni hapsediyordu...

Selamm umarım bu bölümü beğenmişsinizdir...
Mira hakkında ki düşünceleriniz neler? Ben Mira'yı çok sevdim açıkçası. İçine kapanık, pek sosyal değil ama samimi biri umarım onu sevmişsinizdir♡♡♡♡♡♡