"Happy Birthday Roxanne, hija."
Ngumiti ako kay Abuelo nang batiin niya ako. It's my 8th birthday today. Madaming tao at kulay pink ang halos lahat na makikita mo sa paligid kagaya ng gusto ko.
Inabot saakin ni Abuelo ang isang malaking pink na paper bag. Itinabi ko ito kasama ng iba ko pang mga regalo dahil hindi naman ako interesado sa mga laman ng mga yun.
I know what I want. I doubt they know what 'I' want. Baka wala lang din akong magustuhan sa mga nireregalo nila.
Umakyat ako sa taas at tumambay sa veranda habang tinatanaw ang mga tao sa baba.
I know it was always a business gathering and not a children birthday party.
Napangisi ako nang makita si Daddy na kausap ang iba't ibang kilalang tao sa industriya ng negosyo.
More partners, more money. More things that I want for me.
My Daddy always made me realize that. And I have always understand. Always.
Nabitin sa ere ang ngisi ko nang makita ang isang hindi pamilyar na mukha ng batang lalaki. Sunundan ko ito ng tingin habang patuloy lang ito sa pagsunod sa likuran ni Abuela at Abuelo.
Wala sa sarili akong dali daling bumaba. Nakasalubong ko pa si Kuya Santi sa hagdan at halata ang gulat sa mukha niya nang makita akong nagmamadali.
"Acey, saan ka pupunta?!" Sigaw niya pero hindi ko pinakinggan at tinahak ang daan kung saan ko buling nakita ang lalaki.
Napatigil ako at napaawang ang bibig. He's quite tall on near view. Taller than me, at least. He's smiles are force I can see but he manage to hold it long enough to please the people around him. Hands on the back of his pockets. Eyes straight to the back of my grandparents.
I didn't let my eyes off him and stared at him with amusement dancing in my eyes.
Sinundan ko sila hanggang sa makarating sila sa lamesa nila Tita Katya. There sat ate Kierra and their youngest daughter Kia.
Keirra is 5 years older than me while Kia is 2 years older than me.
Nakita ko ang makahulugang titig ng lalaki kay Kia.
Saglit lamang at agad na umiwas ng tingin. Pero hindi ganun ka-saglit para hindi ko mapansin.
My smirk and amusement didn't go away. Kahit pa pinakilala na ako bilang birthday celebrant, kahit pa malayo na ako sa kanila.
I occasionally check on their table despite being seated on the center of a platform.
And I always see his eyes making their way to glance at my cousin.
I have a servant near me. I reached for her to ask.
Servants know everything that's going on with the Casa. Lalo na kung tungkol sa pamilya namin. I know they know, I can sense it.
"Who is that boy po?" I asked her. Sabay turo sa lalaking kanina pa kinukuha ang atensyon ko.
"Ma'am..."
"Hmn?"
Bumuntong hininga muna ito na para bang nag-aalinlangan.
"...si Finn yan ma'am. Kinupkop nila Madam Helaria at Señorito Gaudencio. Mag iisang taon na din po ang nakalipas."
Napatango tango nalang ako.
I took my last glance at them. Magkatitigan na sila ngayon ni Kia. Napangisi ako.
I know something is up. I just know.
Napailing iling nalang ako at hindi na sila ulit binigyan pa ng pansin.
☆☆
"Stacy, tara laro tayo."
Hindi ko binigyang pansin ang sinabi ng isa sa mga kaklase kong babae na nagyayayang makipaglaro. Ang buong pansin ko ay nakatitig sa pencil case na hawak ng isa ko pang kaklase na babae.
My eyes dancing with amusement, interest and greed.
Hinintay ko na mawala ang tao sa loob ng room bago dahan dahang lumapit sa upuan ni Ayesha.
Ramdam ko ang pagkataranta ng yaya na nagbabantay saakin para sa araw na ito habang binubuksan ko ang bag ni Ayesha para hanapin ang pencilcase.
Nang makita ay iwinagayway ko ito sa ere at sinuri habang may ngiti sa labi.
"Anong ginagawa mo?"
I tilted my head as I stared at the one who spoke. It's no other than, Finn Octavio Zobel. Hindi ko binitawan ang hawak kong pencilcase.
"That's not yours, Miss Roxanne." He said with a neutral tone. Not to mad, but not to happy either. It sounded more like disappointed.
"It's mine now." I said with a smirk.
Thinking about how I already have what I want. Nothing can take it away from me.
"You can't just take something that is not yours." Lumapit siya saakin at hinawakan ang hawak ko na pencilcase. Gusto pa ata kunin.
Hanap siya ng kanya, dahil hindi ko 'to ibibigay.
"Of course, I can. Surely, she would want my old pencilcase more that this one. I'll trade. It's not 'taking', it's a trade." I reasoned out with a smirk.
Sumenyas din ako sa yaya ko ngayon na ilabas ang isa kong pencilcase at ilagay sa bag ni Ayesha.
Pinigilan ng kamay niya ang kamay ni Yaya na may hawak ng pencilcase ko.
"You already have yours..." Sabi niya sabay baba ng tingin sa pencilcase ko na hawak ng yaya."...bakit kailangan mo pang kumuha ng hindi sayo?"
"First, this pencilcase is mine now." Sabi ko sabay higit sa kamay ko na hinawakan niya kanina. "And..." I looked at my old pencilcase and winced as if the sight of it disgust me. "I don't want anything to do with that old thing anymore."
"Ganun nalang yun? Kapag ayaw mo, itatapon mo nalang?"
"I'm giving it away. Not throwing 'it' away." I shrugged.
Mas kumunot ang noo niya sa sinabi ko.
Ipinagsawalang bahala ko nalang yun.
"Bakit—" hindi natuloy ang gusto sanang sabihin ni Vio dahil narinig namin ang pagtawag sa kaniya ni Kia.
"Finn, uhmn... Pinapatawag ka ni Ma'am Melisa."
Nakataas ang isang kilay ko dahil dun.
I smiled widely and waved my hand on her.
"Hi, Kia!" I said with a smirk.
"H-hello." She answered before bowing her head and turning her back at me.
Mas lumaki ang ngisi ko.
I know she didn't like me. No one likes me. I get it. If they wanna befriend me, it's because of our wealth and status.
At dahil meron din siya ng meron ako, wala siyang kailangan saakin, there is no point on having me near her. My presence screams trouble, lots and lots of trouble.
Narinig ko naman ang pagbuntong hininga ni Vio bago niya unti unting binitawan ang kamay ng yaya ko.
He glanced at me for the last time, I smiled widely as he sighed in defeat. Bago siya sumunod kay Kia at iniwan ako sa loob ng room namin.
I don't even know why he is there in the first place.
I was grade 3 while he's our SPG president that time. I wasn't really interested in him before...
Until not so long after that.
