Mavi yolculuğa doğru

Güçlü kalamadım

Safiye'nin anlattıkları Naci'nin gözlerinden yaşlar akmasına sebebiyet vermişti. Oysa bu çift terapisi onlara iyi gelmeliydi. Safiye'nin Naciden sonra ne yaşadığını duymak, hele ki bunları Safiye'nin anlatması Naci'nin daha çok canını yakmıştı. Derin bir nefes verip sakinlemeye çalıştı. Safiye'nin de ondan alta kalır yoktu. O da gözlerinde yaşlarla anlatmıştı çoğu şeyi.
Manolya hanım duydukları karşısında kendini zorda olsa tutmayı başararak, başını Naci'ye çevirdi.
"Evet Naci, Safiye'nin herşeyini tam anlamıyla öğrenmiş olduk. Şimdi sıra sende" dedi.
Naci yüzünde anlamsız oluşan şaşkınlıkla
"Be-bende mi anlatacağım" dedi.
Doktor Naci'ye tebessümle
"Tabi ki bu bir çift terapisi, safiye nasıl herşeyi apaçık bir şekilde gerçeğiyle anlattıysa sizde öyle yapacaksınız" dedi.
Naci'nin gözleri boşluğa daldı bir an. Ne anlatacaktı ki şimdi. Herşeyi olduğu gibi anlatırsa safiye bir de onun için üzülecekti. Bu düşünceler aklını kemirirken Safiye'nin elini tutmasıyla Naci başını Safiye'ye çevirdi.
"Naci bak ben herseyimi anlattım, sende şimdi herşeyi anlatıyorsun" dedi safiye.
Naci geçiştirmek ister gibi
"Benim hayatımda pek bişey olmadı ki" dedi bakışlarını doktor hanıma çevirerek "bildiğiniz gibi işte eski eşim gülru ile evlendim, sonra Ankara'ya taşındık Tomris filan derken geçmiş yıllar" dedi boğazında lafları evirip çevirerek.
Safiye gözleri dolmuş bir şekilde doktora bakarak
"O hayatını yaşadı işte" diyerek Naci'ye döndü, sitemli bir sesle "ben şeyi çok merak ediyorum, hiç hasta olmasaydın, gelmeyecektin dimi buraya. Yani biz hiç olmazdık, sonuçta orda mutluymuşsun" dedi hüzünlenerek. Naci Safiye'ye dolmuş gözlerle bişey diyemeden bakıyordu. Doktor ortamı yumuşatmak ister gibi
" safiye ne kadar canı yansa da anlattı herşeyi, siz de aynı şekilde anlatsanız, belki de daha iyi anlayacağız sizi" dedi.
Naci gözünden bir damla yaş süzülürken
"A-ama ben safiye kadar güçlü kalamadım" dedi.
Safiye Naci'nin gözlerinin içine bakıyordu. Onsuz mutlu olabilmişmiydi, huzur bulmuşmuydu deli gibi merak ettiği şeylerdi. Bu sorularına ise cevap verecek tek kişi olan Naci derin bir nefes alarak başladı anlatmaya.
"Önce Safiye'm gitti. Safiye'yi kaybetmenin üstünden 6-7 ay geçmişti babamı kaybettik, sonra annem..." bunları hapsettiği yerden çıkarıp anlatmak onun için çok zordu. Gözyaşlarını silerek konuşmaya devam etti.
"Annem akli dengesini kaybetmişti. O da hastaneye yatırılmıştı. Koskoca evde tek başımaydım artık. Gerçi çok durmuyordum evde. Sürekli hastane bahçesindeydim bende. Annemi beklerdim. Ziyaret saatlerinde gelir yanıma otururdu. Konuşmazdı çok fazla.." buruk bir gülümsemeyle "zaten konuşunca da öyle umutlu şeyler söylemezdi. Git, Gelme bir daha derdi hep. Beni görünce babamı hatırlıyormuş. Bende çocukluk aklımı dersiniz yoksa yalnız kalma korkusu mu bilmem ama o hastane bahçesinden hiç ayrılamazdım. Bir gün gece saatleriydi. Dışarıda insanın içini delip geçen bir soğuk vardı. Ben yine aynı bankta oturmuş bekliyordum. Bir hemşire geldi yanıma, yüzünde hüzünle annenizi kaybettik dedi..." boğazı düğümlenmişti o an. Safiye gözlerinden yaşlar akarken Naci'ye bakmamaya çalışıyordu. Bakarsa ağlaması şiddetlenecekti çünkü.
Naci içindekileri dökmenin vermiş olduğu rahatlamayla anlatmaya devam etti.
"Annemde babamın yokluğuna dayanamadı 4 ay sonra onu da kaybetmiştim. Herkesi kaybetmiştim. Eve gitmemek için bahanem olan o hastane bahçesi de artık bahanem olmaktan çıkmıştı. Zaten başlarda yine gidemiyordum eve bir kaç zaman parklarda filan yattım. Orda da sokak çocuklarından dayak yedim" dedi gülerek. "Ölmek istediğimden mi yoksa çocuklara üzüldüğümden mi bilmiyorum ama onlar bana vururken hiç tepki vermezdim. Zaten ölmeye niyetlenmiştim. Yemek yemeyi filan kesmiştim.Sağolsun gülru o dönemde bana hep destek olmuştu. Zorla yemek filan getiriyordu. Ama gülrunun varlığı içimdeki yalnızlık hissini yok etmiyordu. Annemin vefatından bir ay sonra kadar eve girebilmiştim. Ama o evin hayatımda yapacağım en büyük hatanın mimarı olacağını nerden bilebilirdim.." dedi hüzünlü bir sesle .