Hoe alles zich vormt

Afgebroken

Soms verlang ik naar mijn kind zijn.
Het fleurige kind wat ik was, het kind dat ik was voor mijn leven 360 graden keerde.
Het kind dat rondrende onder de zon in de zomer.
Het kind dat met een mok chocolade melk een boekje zat te lezen voor de openhaard in de winter.

Ik leerde al vroeg hoe het leven in elkaar kan steken.
Dat mensen je kunnen verlaten, je kunnen breken.
Maakt niet uit hoe je eruit ziet, hoe oud je bent, ze dichtbij staan of juist ver weg.

Hoe kan het dat wij mensen elkaars leven moeilijk maken, elkaar pijn doen en vernederen tot iemand weg stapt.
Het is ingewikkeld.
Je zou kunnen zeggen dat we ervan leren, dat we door die pijn onszelf en de ander leren kennen.
Daar zit een kern van waarheid in.

Toch als je je realiseert dat de mensen die je hart breken dicht bij je staan komt dat harder binnen.
Want je verwacht dat die mensen er zijn, je nemen voor wie je bent.
Je vast houden wat er ook gebeurd.

Wat ik de afgelopen jaren heb geleerd, door middel van schrijven en therapie , is dat als je jezelf accepteert het leven gemakkelijker kan verlopen.
Hoe harder je duwt, des te harder komen de feiten terug.
Toch glip ik elke keer weer terug, terug naar de zelfhaat.
Ben ik te kritisch naar mezelf.
Ook al vertellen honderd mensen me hoe leuk ik kan zijn, toch zijn die stemmentjes in mijn hoofd degenen die het overnemen.

Ik heb geleerd het te accepteren.
Hoe harder je ertegen vecht, hoe harder ze gaan schreeuwen.
Toch gaat het met vallen en opstaan.
Zoals alles in het leven.