bilinmeyen numara:
bugün hakkımdaki en büyük şeyi öğreneceksin
heyecan var mı
jeongin:
ne
EVET
bilinmeyen numara:
güzel
ama bunu öğrenmek için
tam tamına on bir tane kraker atman lazım ağzına
sıranın altındalar
jeongin:
vay canına
baya büyük bir şey olmalı
yiyeceğim
bilinmeyen numara:
bekliyorum
13.25
jeongin:
geldim!!
13.27
bilinmeyen numara:
vay,
bu kadar hızlı yediğine göre baya heyecanlı olmalısın
jeongin:
hem de nasıl
bilinmeyen numara:
pekala
sırrım ve ipucum şu
ailemi büyük bir trafik kazasında kaybettim
jeongin:
aman tanrım
başın sağ olsun
ne diyeceğimi bilemiyorum cidden
bilinmeyen numara:
hayır, lütfen
üzül diye söylemedim
büyük bir şey ve beni daha kolay bulursun belki, ha?
jeongin:
şu an konu seni bulmamdan farklı, biliyorsun
bu olay,
on bir sene önce oldu
değil mi
bilinmeyen numara:
bunu sana bir sonraki bilgi olarak yutturacaktım ama
kendin çözmüşsün bile
tebrik ederim, evet
jeongin:
seni bulmamı istiyor musun?
bilinmeyen numara:
yani,
pek umurumda değil
sana âşık olduğumu biliyorsun,
ve sadece iyiliğini istediğimi de
istersen adımı bilme
bunları bildikten sonra yanında hiçbir şey kalır adım
jeongin:
bu,
çok güzel bir şeydi
yani bu söylediğin
teşekkür ederim
bilinmeyen numara:
hey
ne için?
jeongin:
yemek yedikten sonra kusmamamın tek sebebi olduğun için
merhaba, 11 benim de ugurlu sayim.
sizle su ana kadar yazdigim onlarca fic ile gulduk, eglendik, agladik.
azicik da uzucu kisma goz atalim isterseniz, ne dersiniz
yaklasik iki senedir yeme bozukluguyla basa cikiyorum ve artik bunda fazlasiyla basarili oldugumu dusunuyorum. biz gencler, hicbirimiz kendimizi tam olarak seviyor degiliz, oyle degil mi? seven varsa bir sey diyemeyecegim, harika bir yoldasin ve asla bu yoldan cikma! ama yazdigim uzucu seylerde kendini bulan genc sayisi da bir hayli fazla, hatta neredeyse hepiniz. yedigimiz yemekler, ictigimiz seyler bizde ya sivilce ya kilo, ya da ikisini beraber yapiyor ve hepimiz bundan nefret ediyoruz.
ben de iki sene once nefret ediyordum.
ediyordum ki, kendimi ac birakmaya basladim.
50 kiloydum o zamanlar, gayet makul bir kilo, oyle degil mi? en azindan boyum icin.
fakat ben oyle dusunmuyordum.
her aynanin karsisina gectigimde bogazimi bile tutamamam, her seyi yememle ilgili kendimi suclar dururdum ve buna bir son vermek isterdim. gunlerce yemek yemedim, yeri geldi hastanelerde yattim, yeri geldi eve hemsireler geldi, yeri geldi yol ortasinda bayildim, ve daha bircok sey.
istedigim yalnizca birkac kilo vermekti.
birkac kilo vereyim de mutlu olayim derdim hep.
ama is kontrolumden cikti.
bu kilo, 11 oldu.
tam tamina 11 kilo verdim. 39 kilo oldum.
yuruyemiyordum, hicbir hareketimi dogru duzgun yapamiyordum, kendimi kisitlamistim kendi kendime sanki.
ve ne yaptim ne ettim, her seyin kilo olmadigini ogrendim. yemenin en basit yasama kurali oldugunu anladim. yemeden yasanmayacagini, herkesin ergenlik, regl donemlerinde sivilcelerinin cikacagini ogrendim. spor ve saglikli beslenme ile kilomla basa cikabilecegimi ogrendim.
ve o 11 kiloyu pasa pasa geri aldim.
kendimle cok gurur duyuyorum, eger buraya kadar okuduysaniz siz de kendinizle gurur duyun, kendinizi sevin.
evinizi stray kids'te, ficlerde bulmus ve gecenin bir yarisi bu fici okuyor olabilirsiniz, veya bambaska bir hikayemiz olabilir fakat kendinizi hep sevin.
cunku ben sizi cok seviyorum.
