Όσα μπορεί ο έρωτας

1

ΉΜΟΥΝ ένα ράκος.. ένιωθα ζαλισμένη αδύναμη..και βασικά τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα... δεν ένιωθα. Μετά βίας κατάφερα να αναγνωρίσω που βρισκόμουν . Ψυχρή και λευκή η αίθουσα του δικαστηρίου με επανέφερε στην πραγματικότητα. Δικαζόμουν για το φόνο ενός άντρα που μονάχα μια φορά είχα δει στη ζωή μου.. μονάχα εκείνη τη μοιραία βραδιά.. Ήμουν όμως πράγματι εγώ η ενοχή ή μήπως... όχι όχι δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι.. ο Γρηγόρης μου δε θα μου το έκανε ποτέ αυτό! Δε θα με εγκατέλειπε έτσι.. με αγαπούσε ήμασταν σχεδόν ένα χρόνο τώρα μαζί... πως θα μπορούσε να έχει φορτώσει ένα έγκλημα..ένα φόνο σε μένα..στην αγάπη του.. στη μοναδική κοπέλα που αγάπησε πότε ... οχι! Αρνούμαι να το πιστέψω.. άλλωστε και οι δύο είχαμε πιει πολύ εκείνο το βράδυ.. αλλά μάλλον... οχι!! Ήμουν πολύ κουρασμένη ψυχικά και σωματικά για να σκεφτώ το οτιδήποτε.. και.. ακούστηκε δυνατό το καμπανάκι του δικαστηρίου, φωνές της μητέρας μου.. και δύο χέρια να με αρπάζουν και σχεδόν σέρνοντας με έξω από την αίθουσα.. να με μεταχειριζονται σαν σκουπίδι.. σαν εγκληματία... αλλά ποιον κοροϊδεύω.. Ίσως και να μου άξιζε τελικά..

Οι δύο αστυνομικοί απομακρυνοντας απο το δικαστήριο με πήγαν στις φυλακές ανηλίκων στο Βόλο.. δύο ώρες μόνο από το σπίτι μου.. από τη γειτονιά μου..μακριά από όλη τη ζωή μου..