"Anne ben dışarıya çıkıyorum!" kapı kenarından anneme seslenip duvara yaslanmış olan bisikletimi alarak bahçeden çıktım.
Kulağıma kulaklıklarımı takıp bisiklete bindim ve sürmeye başladım.
Uzun zamandır bu sokakları görmüyordum, bu yüzden gezmek istemiştim.
Buraya geleli iki gün olmuştu ama bu iki gün boyunca hiçbir şey yapmamıştım. Kevin ve Goeun hergün ne yaptığımı, nasıl olduğumu soruyordu ve bana geri gelmemi söylüyorlardı. Annem burada kalmamı söylese bile ben gidecektim, orayı bu şekilde terk etmeme imkan yoktu.
Küçük bir kafenin önünden geçerken gelen kahve kokusu yüzünden duraksadım ve bisikletten inip kafeye gittim. Bir kez Minghao ile bu tarz bir kafeden kahve almıştık ve o üstüne dökmüştü.
Hatırladığım anı yüzünden kendi kendime güldüm ve cebimden telefonumu çıkartıp Minghao'ya mesaj attım.
Meşgul müydü yoksa bana bir konu yüzünden kırgın mıydı bilmiyordum ama mesajlarıma cevap vermiyordu.
Dışarıda biraz daha gezdikten sonra eve doğru sürmeye başladım.
Evin olduğu sokağa girerken telefonum çalmaya başlamıştı bu yüzden hızlıca evin bahçesine girdim ve telefonu cebimden çıkartıp gelen aramayı yanıtladım.
"Eun Seong?"
"Oh! Minghao?" telefonu açarken onun olduğunu farketmemiştim.
"Hesabını alan kızı buldum." dedi.
"Hey hey, iki gündür bana asla cevap vermiyorsun ve aradığında söylediğin ilk şey bu mu?" dedim.
"Evet bu çünkü çok saçma şeyler oluyor. Hemen buraya dönmen gerekiyor." dedi.
"Haftaya döneceğim, acele olan ne? Telefondan söyle."
"Dosie..." dedi.
"Ah neden o ismimi söylüyorsun!"
"Hayır demek istediğim...okula bir kız geldi ve Dosie olduğunu iddia ediyor, ve sana aşırı benziyor diyemesem de benziyor. Şu an bütün okul onun Dosie olduğuna ikna olmuş gibi."
"Bak şu yelloza..."
"Ve şimdi daha da garip bir şey söyleyeceğim."
"Bundan daha garip ne olabilirse..."
"Jieun, sınıfta kavga çıkarttı. Gelen kızın Dosie olmadığını düşünen tek o, tabii ben hariç."
"Hah, o nasıl bu kadar emin olabiliyor?" dedim.
"Bilmiyorum ama gerçekten çok sert bir tepki verdi, sanki Dosie'yi tanıyormuş gibiydi..."
"Bu gerçekten ilginç, haber verdiğin için teşekkür ederim." dedim telefonu kapatmak için kulağımdan çektiğim sırada konuşmaya devam etmesi yüzünden geri kulağıma götürdüm.
"Bekle... bir de şey diyecektim."
"Ne?" dedim.
uzun bir süre sessiz kaldı ve sonra hafifçe öksürdü. "Büyükanneni ziyaret ediyorum, aklın kalmasın."
"Minghao teşekkür ederim." dedim. telefonu suratıma kapattı.
Gülerek bisikletten indim ve bisikleti ağaca bağlayıp eve girdim. Annem mutfakta yemek hazırlıyordu.
"Ben geldim." dedim.
"Hoşgeldin, alışabildin mi mahalleye?" dedi annem.
"Alışmama gerek yok, Cumartesi gidiyorum."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
WANNABE
Teen Fiction"Olmak istediğim kişi...?" Kendimle ve düşüncelerimle yalnız kaldığım her an kendime bu soruyu sorardım. Ama artık her şey değişti. Ben kendim olmak istiyorum. Ne olursa olsun aynanın karşısına geçtiğimde gördüğüm şeyle gurur duyabilecek birisi ola...
