Sevgili ;
Sana milyonlarca kez yazabilirdim seni ne kadar çok sevdiğimi. İlk günkü gülüşüne tutunup kaldım şimdi. Uzaktasın, çok uzaklardasın ben ise burada yalnız.
Gelebilirdim yanına bir mesajla, sarılabilirdim hiç korkmadan.
Her gün içimdeki duyguları öldürmeye çalıştım biliyordum ki bana o gözle bakmayacağını.
İlk başta güzeldi ama her şey. En ihtiyacım olduğunda sanki bir mucizeymişsin gibi çıkmıştın karşıma. Uykulu halimle üzgün bir şekilde yolculuğumu beklerken bir sen bana sormuştun "neden uyuyamıyorsun?" diye. O gün cidden kötüydü en başta, sadece yazarak günümü güzelleştirdin. Ben sana hiç teşekkür ederim diyemedim. Etmek isterdim aslında. Asla unutamam 12 Temmuz'u. Uykusuzluktan neredeyse ölürken seninle olan konuşmalarımızı. İki gün içinde sana olan duygularım çok artmıştı, sadece seninle konuşmak isterdim.
Çok farklıydın gözümde, çok rahattım seninle konuşurken. Bunlar sanki bir asır önceden olmuş gibi, şimdi hayatında yeni biri var eminim.
Kızamıyorum, kıyamıyorum sana çünkü o günkü gülüşünde hayat buldum ben.
Ben hep böyle kalacağım sanırım bir yanım sana tutuk.
Asla yüzüne söyleyemeyeceğim bunları ,seni ne kadar sevdiğimi.
Ama şunu da söyleyebilirim ki seni sevmeyi de çok seviyordum...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Umarım beğenirsiniz.
Mutlu kalın...
