Eg har hatt da tøft i da siste og da veit du, for du va alltid der for meg. Eg veit at da har vert tøft for deg å sjå meg sånn, men eg hadde ikkje klart da utan deg. Eg vett og at du har egne problem, problem som du i da siste har lagt til side for å vera der for meg. Da va derfor eg blei nervøs når eg fekk meldinga. Va du blitt lei no? Lei av å legga problema dine til side? Lei av meg?
Eg hadde fått ein litt rar melding av deg. Eg visste ikkje helt kva du
mente, men eg visste at du ville ha meg der. At da var viktig. Eg vett ikkje heilt korleis, kanskje det var måten du skreiv meldinga på. Eller kanskje va da eller at eg kjenner deg så godt nå, men eg e ikkje sikker. Så eg bestemte meg for å dra, sjølv om da va blitt mørkt.
Men da rare er at du ville treffast på skolen. Eg skjønte da ikkje helt, men eg tok på meg jakke og sko og starta å gå. Da er eit stykke til skolen. Men eg visste at eg måtte gå, for du betyr alt for meg ,og du trenge meg. Når eg endelig kom fram såg eg deg ikkje. Eg blei bekymra, så eg sendte deg ein melding. Da tok ein stund før eg fekk svar. Du skreiv at du var på vei. Eg begynte å tenke. Du bur jo rett ved skolen. Kvifor va du ikkje her og venta på meg? Stolte du ikkje på meg? Trudde du ikkje at eg ville komme?
