Eg kjente at eg blei nervøs. Kva om du var redd, redd for å sei da du hadde tenkt å sei. Kva om da va at du skulle flytte vekk. Eg hadde hørt at du og moren din snakket om det før. Du hadde sagt at da mest sannsyneleg ikkje ville skje, men nå var eg ikkje sikker på kva eg skulle tro. Skulle du flytte frå meg? Eg kjente at tårene trilla nedover kinna. Eg klarte ikkje kontrollera dei. Dei bare rant.
Eg hørte skritt bak meg. Da måtte vera deg. Eg snudde meg og såg da mørke brune håret, da vennlige smilet, dei nøttebrune auga, du var så vakker der du sto i lyset frå stjernene. Du sto der som om alt alltid hadde vert bra, sjølv om eg visste at da ikkje alltid hadde vert da. Eg skjønner ikkje heilt koss du klarer da, men det gjør du. Du kom mot meg, men plutselig stoppa du opp. Du såg på meg. Granska meg frå topp til tå. Så begynte du å springe mot meg.
