Nisan yağmurları

Yasadığı her şey acıydı sadece kırağa çalan

Sonra sonbahar yaprağı gibi dökülürdü saçları

Nisan yağmurlarına benzer gözyaşı, süzülürdü gözlerinden

Ve umutsuzca bir sessizlik...

Sessizliğin çınlamaları o kadar tizdi ki börtü böcek kaçardı

O yağmur olurdu olabildiğine saf..

Ve kanatları düşerdi ardından.

Hadi al beni diye yalvarırdı

Siyah pelerin giymiş varlığa

Seslenirdi ona bitmedi daha diye!...

Ve tekrar nisan yağmurlarına benzerdi gözyaşı.

Sıcak ama serin.

Bir o kadar kısa...