BAL

Pijama

"Şunu da..., şunu da..."

Betül bunları söylerken önüme daha fazla jelibon koymakla meşguldü. Artık doymuş ve yeterince sıkılmıştım ama onu da kırmak istemiyordum.

"Betülcüğüm...canım yeter artık patlamak üzereyim."

Ben belki onu ikna ederim umuduyla en masum ve en berbat yavru kedi bakışlarımdan göndermiş onun bana vereceği cevabı bekliyordum.Yalandan burnunu çekerek ,

"Tamam ,tamam anladım ben... Ben belki sana son kez jelibon partisi yapmaya çalışıyorum, senin yaptığına bak."

Aslında haklıydı fakülteden, vizelerden-finallerden arta kalan zamanlarda hem dertleşmek hem eğlenmek amacıyla da olsa jelibon partisi yapardık.

Erasmus programı...

Hayallerim, geleceğim...

Mısır'a gidiyorum...

Duygularım birbirine girdi, ne dünyanın en iyi ilahiyat fakültesini-El ezher'i- kaçırmak istiyordum ne de ülkemden ayrılmak...
Yataktaki sohbetimiz koyulaşırken ağlamamak için kendimi gerçekten çok zor tutuyordum.Betül'de duygusallaşmış, gözlerinin dolduğunu benden saklamak istercesine başını başka tarafa çevirmişti.Elini tutarak bana bakmasını sağladım.

"Canım benim, tültülüm..."

Güler gibi olmuştu ama sonra eski haline tekrar dönmüştü.Böyle yaparak beni ne kadar üzdüğünü bilse eminim böyle yapmaya devam etmezdi.Omuzlarından tutarak tekrar bana bakmasını sağladım.Gözyaşları, biran önce sahibinin onu dışarı çıkarmasını bekleyen sabırsız bir köpekcik gibi hazırolda bekliyorlardı.Benimkilerinde o köpekcikten kalır yanları yoktu hani.İkimizinde gözleri kıpkırmızı olmuştu ve o kücük köpekcik artık özgürdü.O benim küçüklük arkadaşımdı, dostum, sırdaşım, konuşan tek ailemdi...
İkimiz de hiç bişey demeden sadece sessizce ağlıyorduk.Sessizliği bozan Betül olmuştu.

"Zeynep! yeter artık.Ağlamayı kesmezsek Gülsüm sultan bizi kesecek.Hadi yatalım artık yoksa sabah namazına kalkamayacağız."

Betül bana laf yetiştirirken ben de burnumu silmekle meşguldüm.
Betül yine o meşhur pijamalarını giydi.Yüzümde hafif tebessümle pijamayı düzeltişine baktım.Altı üstü bi pijama olabilirdi fakat bizim için çok önemliydi.

O gün okul çıkışında Betül'le birlikte vitrinleri inceliyorduk.Sonra gözüm vitrinin içindeki bir pijamaya takıldı.Sokak ortasında gülmemek için kendimi zor tuttuyordum resmen.O nasıl bir pijamaydı öyle tavşan şeklinde.Kapşonunda tavşan kulakları, poposunda da beyaz bir ponpon duruyordu.Gerçekten çok komik, çok çok komikti.Betül'e dönüp tam hadi gidelim diyecekken gözlerini açmış hayran hayran o pijamaya bakıyordu.Ben de ona ama ondan farkım olarak şok içinde bakıyordum.Böyle birşeyi beğenmiş olmazdı değil mi?? Ağğh! tabi olabilirdi çünkü burada Betül'den bahsediyorum.

"Çok tatlığğğ..."

Daha ben düşündüklerimi söylemeden o hemen kolumdan çekiştirip çoktan mağazanın içine girdirmişti bile beni.
Tabi parası çıkışmadığı için alamamıştı ve yüzündeki ifade iflas etmiş bir adamdan daha kötüydü.Gerçekten çok üzülmüştü o pijamayı alamadığı için bunu görebiliyordum.Bunu sadece ben değil aslında herkez görebilirdi.Bende canım arkadaşıma kıyamadığım için tüm haftalığımı o tavşan şeklindeki pijamaya vermiştim.Zaten o hafta  oruç tutmuştum benim için hiç sorun olmadı.Şimdi ise yüzü piyango talihlisinden daha iyiydi...Çok daha iyi.
Bunlar iyi günlerimizdi.Belki de onunla geçirdiğim son iyi günler...
Yarın ki yolculuktan sonra hayat karşıma kimleri, neleri çıkarır bilemiyorum.Biran önce yaşamak istiyorum...Sadece yaşamak.

Evet okuyucu sayımız henüz çok az ama biz genede yayımlayalım dedik.Olur da okuyan arkadaşlar yorum yaparlarsa çok memnun oluruz. İnşallah beğenirsiniz. :))
(ilk yorumu ve yorum yapanı çok merak ediyoruz açıkcası :))